Osobowość anankastyczna – co to, objawy, leczenie
Osoby zorganizowane, przykładające się i dokładne, są bardzo pożądane jako pracownicy. Cenimy ich również w życiu rodzinnym czy towarzyskim. Zawsze można na nich liczyć. Jak się czegoś podejmują to mamy pewność, że doprowadzą sprawy do końca, dbając o najdrobniejsze szczegóły. Niestety, jest też druga strona medalu – znacznie mniej pozytywna, czyli perfekcjonizm i pedantyzm. Granice dokładności są bardzo wyśrubowane bez możliwości ich obniżenia, uelastycznienia. To właśnie charakteryzuje osoby anankastyczne (inaczej obsesyjno-kompulsyjne).
Światowa Organizacja Zdrowia o anankastycznym (obsesyjno-kompulsyjnym) zaburzeniu osobowości
Myśląc o omawianej strukturze osobowości możemy używać określeń: osobowość anankastyczna, obsesyjno-kompulsyjna, obsesyjna, kompulsyjna. Niezależnie jednak jakiego określenia użyjemy, aby móc diagnozować jakiekolwiek choroby czy zaburzenia, należy zweryfikować ściśle określone kryteria wyznaczone i opisane przez Światową Organizację Zdrowia. W przypadku osobowości anankastycznej są to:
- nadmierne przeżywanie wątpliwości i nadmierna ostrożność;
- koncentracja na szczegółach, regulaminach, inwentaryzowaniu, porządkowaniu, organizowaniu lub schematach postępowania;
- perfekcjonizm przeszkadzający w wypełnianiu zadań;
- nadmierna sumienność i skrupulatność;
- nadmierna koncentracja na produktywności wykluczająca przyjemność i związki międzyludzkie;
- nadmierna pedanteria i uległość wobec konwencji społecznych;
- sztywność i upór;
- nieracjonalne przypuszczenie, że inni dokładnie podporządkowują swą aktywność sposobom działania pacjenta albo nieracjonalna niechęć do przyzwalania innym na działanie.
Osoba anankastyczna w codzienności
Osoby posiadające omawianą strukturę osobowości są niemal zupełnie pozbawione spontaniczności. Potrzebują mieć wszystko zaplanowane z najdrobniejszymi i dla innych mało znaczącymi, szczegółami. Próbują mieć kontrolę nad wszelkimi sytuacjami życiowymi, źle reagują na jakiekolwiek zmiany czy nieprzewidziane aspekty zdarzeń. Nie wyobrażają sobie postępowania innego niż zgodne z zasadami, normami, wytycznymi, planami czy odgórnymi pomysłami.
Często takie osoby dość szybko i z imponującymi skutkami rozwijają zawodowe kariery. Pną się po kolejnych szczeblach stanowisk – bo kto inny będzie się nadawał bardziej niż ci poświęcający siebie i swoje życie pracy, firmie, sprawie? A zatem często w tej grupie znajdują się ci, których nazywamy pracoholikami i/lub formalistami.
Anankastyczna osobowość a relacje międzyludzkie
Przez swoją sztywność i chłód zasadniczości, osoby te są postrzegane jako mało zaangażowane relacyjnie i emocjonalnie. Potrzebując wszystko kontrolować wymagają od partnera czy innych osób bliskich, nieustannego podporządkowania i wypełniania oczekiwań. Przez towarzyszący im z kolei lęk przed brakiem tejże kontroli („jeśli czegoś nie kontroluję, może mnie przerosnąć”) są zamknięte na dialog, inne/nowe rozwiązania czy okazywanie uczuć.
Przyczyny powstawania anankastycznej struktury osobowości
Nie są znane jednoznaczne przyczyny powstawania osobowości obsesyjno-kompulsyjnej. Badacze są zgodni jednak w tym, że odpowiedzialny jest nie pojedynczy czynnik, a raczej ich połączenie. Mówi się o czynnikach:
- Biologicznych, czyli związanych z genetyką;
- Rodzinnych i środowiskowych, czyli związanych z wychowaniem. Jeśli w rodzinie i szkole, rodzice, opiekunowie, nauczyciele przywiązywali zbyt dużą wagę do odpowiedzialności, zasad, określonych sposobów działania, ocen, kontrolowania to dziecko takiego właśnie schematu się uczyło. Ucząc się go z kolei drugim torem toczyło się wycofywanie z kreatywności i spontaniczności na rzecz spełniania wymagań i dostosowania.
- Psychologicznych, czyli związanych z kształtującym się temperamentem, charakterem i osobowością.
Osobowość anankastyczna – leczenie
Dla pacjentów obsesyjno-kompulsyjnych, anankastyczność jawi się jako jedyny słuszny, akceptowalny i skuteczny sposób działania i myślenia. Ani nie widzą ani nie potrzebują niczego zmieniać. Do gabinetu specjalisty trafiają najczęściej niemal na siłę wysłani przez partnera, który tej sztywności nie jest już w stanie wytrzymać. Zdarza się również, że w swojej strukturze osobowości rozwijają stany depresyjne, lękowe, związane z OCD (czyli zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi). Chociaż są to trudne sytuacje, to jednak korzyścią jest szukanie pomocy medycznej i/lub psychoterapeutycznej.
Zgodnie z omawianymi w niniejszym artykule czynnikami i cechami można się domyśleć, że osoby z taką strukturą osobowości rzadko zgłaszają się na psychoterapię. To właśnie długoterminowy proces terapeutyczny jest najlepszą formą pomocy. Polega on na odkryciu, zrozumieniu i uelastycznieniu sposobu myślenia, czyli tak zwanych schematów myślowych. Jest to bardzo trudna i żmudna praca, ale jednocześnie jedyna, która może realnie pomóc.
Bardzo dobrze objaśniona osobowość, rzeczywiście sztywność oraz powielanie tych samych czynności, obsesyjne myślenie dominuje.