Wystarczającym powodem aby zgłosić się na konsultację do psychoterapeuty jest poczucie braku bliskości z dzieckiem. Na spotkanie z psychologiem nigdy nie jest zbyt wcześnie, ale może być zbyt późno.
Każdy najdrobniejszy przejaw niepokoju o nasze dziecko jest wystarczająco ważny, żeby się o nie zatroszczyć!
Od 15 lat pomagamy rodzinom pokonywać kryzysy
Najłatwiej jest prowadzić terapię z dzieckiem otwartym, bezpośrednim i posiadającym wysoką samoświadomość, lecz taka młodzież rzadko potrzebuje pomocy psychologa.
Nasi psychoterapeuci specjalizujący się w pracy z nastolatkami posiadają wiedzę i doświadczenie w nawiązywaniu dialogu z dziećmi, które nie lubią, nie chcą, boją się lub nie potrafią rozmawiać o sobie i trudnościach, z którymi się mierzą.
To, czego dziecko nie jest gotowe nazwać, czasem narysuje lub pokaże. Inne potrzebne informacje terapeuta wyczyta z mowy ciała, czyli gestów, mimiki, sposobów reagowania dziecka. Milczenie dziecka jest również informacją dla psychoterapeuty.
Psychoterapia dla nastolatka bazuje na cyklicznych spotkaniach w gabinecie psychoterapeuty bądź online (wideokonferencja). Psychoterapia dzieci i młodzieży opiera się przede wszystkim na rozmowie, zmierzającej do zrozumienia i rozwiązania problemu.
Najważniejszym zadaniem psychoterapeuty dla młodzieży jest zbudowanie zaufania, poczucia bezpieczeństwa i akceptacji. Dlatego w procesie psychoterapii dzieci i młodzieży obowiązuje zasada poufności. Nastolatek sam decyduje jakie informacje pozwala terapeucie przekazać rodzicom, a jakich nie. Bez zgody nastolatka terapeuta może przekazać rodzicom jedynie informacje dotyczące zagrożenia zdrowia lub życia dziecka.
Jednocześnie rodzice stanowią najważniejsze środowisko dla swojego dziecka, dlatego ich zaangażowanie w proces psychoterapii nastolatka jest niezwykle ważny. Korekta pewnych zachowań po stronie rodziców przynosi najszybsze i najbardziej efektywne zmiany po stronie dziecka. Jednak, aby terapia przyniosła efekty rodzic musi uszanować prywatność swojego dziecka i cierpliwie czekać na wskazówki, które dziecko przekaże samodzielnie lub z pomocą terapeuty.
W sytuacji wystąpienia niepokojących objawów, które rodzic obserwuje, powinien pilnie skontaktować się z psychoterapeutą dziecka. Nie może jednak oczekiwać wglądu w treść rozmów prowadzonych między nastolatkiem a terapeutą.
W przypadku nastolatka, przymykanie oka na coś co wydaje się drobiazgiem, może mieć bardzo niebezpieczne konsekwencje. Tutaj zasada “lepiej przeciwdziałać niż leczyć” ma szczególne znaczenie.
Przyjrzyj się uważnie swojemu dziecku. Powodem do niepokoju może być fakt, że:
A może niepokoi Cię to, że:
Część z powyższych punktów może być przejawem naturalnego procesu usamodzielniania się nastolatka, lecz wielokrotnie okazywało się, że był to trop do odkrycia poważnych problemów, które uchwycone w odpowiedniej chwili udało się rozwiązać w bezpieczny sposób. Wszystkim rodzicom życzymy, aby usłyszeli od terapeuty, że nadmiernie się przejmują i nie mają powodu do niepokoju.
Istnieją sytuacje, których absolutnie nie wolno ignorować! Mają one podłoże psychologiczne i bezpośrednio zagrażają zdrowiu, a nawet życiu Twojego dziecka. Koniecznie umów konsultację z psychoterapeutą, jeśli obserwujesz:
Psycholog nie ocenia, nie wydaje wyroków – pomaga w rozwiązaniu nawet bardzo bolesnych i trudnych problemów.
Lepiej wcześniej niż później. Co to znaczy? Najczęściej młodzież trafia do psychoterapeuty dopiero kiedy pojawiają się u niej myśli samobójcze lub kolejny raz doszło do samookaleczenia. To oznacza, że młody człowiek zbyt długo cierpiał w samotności.
Polska znalazła się na drugim miejscu w Europie pod kątem ilości samobójstw u nastolatków.
Nastolatki najczęściej cierpią po cichu. Paradoksalnie, w największej grupie ryzyka targnięcia się na własne życie są te dzieci, które niedomagają się w bezpośredni sposób pomocy, nie zwierzają ze swoich problemów i na zewnątrz mogą sprawiać wrażenie bezproblemowych.
Dlatego, wystarczającym powodem do tego aby zgłosić się na konsultację do psychoterapeuty jest poczucie braku bliskości z dzieckiem. Nigdy nie będzie zbyt wcześnie, może być zbyt późno. Każdy najdrobniejszy przejaw niepokoju u nasze dziecko jest wystarczająco ważny, żeby się o nie zatroszczyć. Nasze dzieci w większości prowadzą życie w świecie wirtualnym, poza nim często jedynie odgrywają rolę bezproblemowego dziecka, byleby tylko rodzic się do czegoś “nie przyczepił”.
Obecnie chodzenie do psychologa stało się wśród młodzieży nawet “modne” i częściej obawy dotyczące wizyty u psychologa dotykają bardziej rodzica niż samego nastolatka.
Na pewno bezzwłocznie należy umówić dziecko do psychologa, kiedy samo o to prosi! I w takiej sytuacji nie naciskać na wytłumaczenie ze strony dziecka, jeśli samo z siebie nie chce mówić. To nie oznacza, że zawiedliśmy jako rodzice. To oznacza, że dziecko chce zadbać o siebie w dojrzały sposób i warto mu to umożliwić.
Warto zadbać o warunki, które pomagają rozmawiać. Rodzice lub opiekunowie są w „komplecie”: mama i tata. Dobrze jest znaleźć moment, gdy my i dziecko jesteśmy w dobrej kondycji i jest czas na rozmowę. O rzeczach trudnych rozmawiajmy, gdy jest dobrze. Nie zepsujemy atmosfery, ale jest szansa, że zostaniemy lepiej wysłuchani. Dbajmy o szczerość i mówmy wprost, o tym co nas martwi.
Nie oceniajmy – mówimy o swoich uczuciach:
„Martwię się o Ciebie, Zależy mi na Tobie.”
Głównie słuchajmy, nie oceniajmy. Odwołujemy się do konkretnych sytuacji popartych przykładami, np.:
„smuci mnie kiedy trzaskasz drzwiami i krzyczysz na mnie…”,
„martwię się o Ciebie ze względu na to, że widzę mało motywacji do nauki/ aktywności, lub wychodzenia z domu…”,
„martwi mnie to, że się izolujesz…”
Nie boimy się przyznać do swojej niewiedzy. Nawet jeśli problem dziecka wydaje nam się trudny, skomplikowany, lub “nie mieści nam się w głowie”.
Słuchamy!!! Nie komentujemy! Zapraszamy dziecko do szukania wspólnej przestrzeni na uzyskanie pomocy od specjalisty. Proponujemy rozmowę ze specjalistą:
„Martwię się Ciebie i chcę dla Ciebie jak najlepiej. Nie potrafię Ci pomóc, ale zasługujesz na to, aby lepiej sobie radzić. Chcę/chcemy Ci zaproponować spotkanie z psychoterapeutą.”
Na pierwszą konsultację w sprawie nieletniego zapraszamy rodziców bez udziału dziecka – najlepiej razem.
Rozmawiamy o trudnościach i problemach jakie ma dziecko oczami rodziców. Czasami bywa tak, że rodzice mają różne ważne obserwacje, ale bywa też czasami tak, że oni też potrzebują wsparcia, jak lepiej komunikować się z dzieckiem i między sobą.
Żeby dobrze komunikować się z dzieckiem, najpierw warto zadbać o przejrzystą, jasną i otwartą komunikację między rodzicami. Współpraca i konsekwencja rodziców jest podstawą, inaczej dziecko może otrzymywać niejasne, lub sprzeczne sygnały od opiekunów, co często uniemożliwia osiągnięcie celów terapeutycznych. Dlatego sesja konsultacyjna służy także przygotowaniu rodziców do dalszej współpracy z dzieckiem i psychoterapeutą.
W trakcie sesji konsultacyjnej ustalamy motywacje rodziców i dziecka, oraz gotowość do samodzielnego przyjścia na konsultację dziecka.
Staramy się porozmawiać o problemach w sposób opisany powyżej. Wspólnie z dzieckiem ustalamy terminy wizyt, aby nie kolidowało z aktywnościami, które dla dziecka są ważne. Inaczej może stracić motywację od przyjścia. Jednak to dorośli pilnują terminów wizyt.
W dzień wizyty dbamy szczególnie o to, aby mieć większy zapas czasu, nie spieszyć się. Wizyta u psychologa może być stresującym wydarzeniem zarówno dla rodziców jak i dziecka, dlatego warto zadbać o spokój. Dzięki temu dziecku będzie łatwiej przyjść na rozmowę z psychologiem.
Warto dziecku zasygnalizować, że w gabinecie psychologa może mówić otwarcie o wszystkim co uzna za ważne, a specjalista jest po to, aby pomóc rozwiązać problemy, zrozumieć uczucia i/lub nauczyć się z nimi lepiej radzić. Dobrze jest też opowiedzieć do kogo idziemy, pokazać tę osobę na zdjęciu w Internecie, przedstawić z imienia i nazwiska. Jeśli dziecko potrzebuje zabrać ze sobą zabawkę lub cokolwiek innego (talizman, gadżet) – dajemy taką możliwość. Na koniec upewniamy się: „Czy jest coś czego od nas potrzebujesz?”. Tak przygotowani zapewnimy większy spokój dziecku i sobie.
Na pierwszą konsultację umawiają się rodzice/opiekunowie. Pierwsze spotkanie (czasami nawet dwa) służy temu, aby terapeuta zebrał dokładny wywiad na temat dziecka (m.in. jak przebiegała ciąża, poród, jak przebiegał rozwój psychomotoryczny dziecka itd.).
Warto ze sobą zabrać dotychczasową dokumentację dziecka (najlepiej skserowaną), np. opinie psychologiczno – pedagogiczne, orzeczenia itp. (jeżeli takie opinie dziecko posiada).
Podczas spotkania konsultacyjnego terapeuta wspólnie z rodzicami podejmuje decyzję dotyczącą dalszego postępowania i leczenia. Po uzgodnieniu z psychoterapeutą, rodzic/opiekun może zapisać dziecko na pierwsze spotkanie.
Bywa tak, że rodzic lub opiekun zapisuje swoje dziecko na terapię i otwarcie mówi „Proszę je naprawić”. Psychoterapeuta nie jest osobą, która kogoś naprawia. Jest osobą, która między innymi może pomóc zrozumieć, co się z nami dzieje, pomóc nazwać to, co do tej pory nienazwane. I to się tyczy zarówno osób dorosłych, jak i osób niepełnoletnich.
W przypadku osób niepełnoletnich, psychoterapeuta jest łącznikiem pomiędzy dzieckiem a rodzicem lub opiekunem. Dlatego co kilka spotkań (częstość ustala psychoterapeuta) psychoterapeuta zaprasza rodziców lub opiekunów na spotkanie, na którym dorośli mają możliwość rozwiania wątpliwości wychowawczych oraz uzyskania odpowiedzi na nurtujące pytania dotyczące dziecka (oczywiście z poszanowaniem tajemnicy zawodowej, której terapeuta jest zobowiązany przestrzegać).
Podczas terapii dziecka, rodzic/opiekun może korzystać ze wsparcia psychologicznego. Takim wsparciem są konsultacje wychowawcze, warsztaty umiejętności wychowawczych, grupy wsparcia dla rodziców oraz własna terapia indywidualna. Wszystkie te formy stwarzają przestrzeń na wyrażanie własnych uczuć, pomagają radzić sobie z poczuciem winy, wstydu oraz dostarczają emocjonalnego wsparcia.
Psychoterapia dla rodziców realizowana jest zarówno w naszym gabinecie w Warszawie, ale także online.
Psychoterapię online prowadzimy od ponad 10 lat. Przeszło 8 000 sesji terapeutycznych przez Internet sprawiło, że udoskonaliliśmy nasze metody pracy tak, aby terapia przez internet nie ustępowała terapii prowadzonej w gabinecie.
Sesja terapeutyczna dla rodziców trwa 50-60 min, a jej cena różni się w zależności od psychoterapeuty. Cenę łatwo sprawdzić w trakcie rezerwacji spotkania online lub w cenniku.
Sytuacja, w której obserwujemy agresywne zachowania dziecka, jest wyjątkowo trudna dla rodziców i opiekunów. Nie zawsze dorośli wiedzą, jak sobie radzić z tym problemem. Gdy dziecko ma kłopoty, odbija się to na codziennym funkcjonowaniu całej rodziny. Jednak często przyczyny zachowania agresywnego są dużo głębsze, niż się wydaje, a problemy dziecka — nie tak błahe, jak myślimy. Kiedy u dzieci występuje ten problem? Co robić gdy dziecko bije rodzica? Jak nauczyć dziecko walczyć ze złością i frustracją?
