Archiwa: uzależnienie

Wpisy

Jak pomóc alkoholikowi wyjść z nałogu?

6 listopada 2024/w Blog/Autor Sensity

Kiedy bliska nam osoba zmaga się z uzależnieniem, robimy wszystko by jej pomóc. Szukamy informacji na różnych forach, czytamy artykuły na temat uzależnień od alkoholu, poszukujemy odpowiedniego specjalisty, cały czas działamy.

Niestety, kiedy osoba na której nam zależy nie widzi problemu, a tym bardziej potrzeby rozpoczęcia leczenia, pojawia się w nas bezradność, lęk, frustracja. Nie możemy zmusić osoby dorosłej do podjęcia terapii uzależnień – jest to ciężkie do zaakceptowania, bo trudno patrzy się na bliską osobę, która wyniszcza się i zatraca w uzależnieniu.

Możemy jednak dać wsparcie osobie uzależnionej, zmotywować ją do podjęcia leczenia. Jak to zrobić? Od czego zacząć? Jak pomóc alkoholikowi wyjść z nałogu? Zapraszamy do dalszej części tekstu.

Co to jest choroba alkoholowa?

Choroba alkoholowa to uzależnienie od alkoholu, które przejawia się w nadmiernym i niekontrolowanym spożywaniu alkoholu. Alkoholizm to poważna choroba, która prowadzi do zaburzenia zdrowia psychicznego, fizycznego i społecznego. Osoba uzależniona odczuwa silną potrzebę spożywania alkoholu, wzrasta tolerancja na alkohol, która przejawia się tym, że alkoholik potrzebuje coraz większej ilości alkoholu, aby uzyskać ten sam efekt co wcześniej podczas picia. Osoba uzależniona traci samokontrolę, alkohol staje się głównym wyznacznikiem życia – to wokół niego osoba uzależniona funkcjonuje, przekłada alkohol nad relacje czy inne aktywności.

Leczenie choroby alkoholowej

Alkoholizm to jedna z najbardziej powszechnych i postępujących chorób. To poważna i wyniszczająca choroba, która odciska piętno na całej rodzinie alkoholika – w rodzinie, w której pojawia się osoba uzależniona, cała rodzina choruje, mówimy wówczas o współuzależnieniu.

Chorobę alkoholową można i należy leczyć. Brak odpowiedniej pomocy, negatywnie wpływa na osobę uzależnioną i bliskie jej osoby. Leczenie choroby alkoholowej to długotrwały proces, który umożliwia uwolnienie się ze szponów alkoholizmu.

Pomoc osobom uzależnionym od alkoholu – od czego zacząć?

Nazwijcie problem i rozmawiajcie o nim

To bardzo ważne, by mówić o problemie alkoholowym głośno. Nie traktować go w kategoriach tabu – co czasami może być trudne, kiedy jesteśmy uczeni, że o problemach się nie rozmawia, że to wstyd, że wszystko zostaje w rodzinie. Otwarta rozmowa, zestawianie z problematycznymi zdarzeniami, może uświadomić osobie uzależnionej, że ma problem. Ważne, by alkohol, czy inny nałóg nie był “schowany do szafy i zapomniany”. Pierwszy ważny krok – mówmy o problemie.

Zaakceptuj, że nie możesz podjąć terapii za kogoś

To często jeden z najtrudniejszych kroków. Kiedy bliska nam osoba zmaga się z uzależnieniem, jesteśmy w stanie zrobić, wszystko by jej pomóc. Szukamy odpowiedniej pomocy – psychoterapii uzależnień, grup wsparcia – podajemy niemal gotowe rozwiązania jak na złotej tacy i tylko czekamy aż osoba uzależniona po nie sięgnie.

Często też przejmujemy odpowiedzialność za osobę uzależnioną – spłacanie długów alkoholika, tłumaczenie tego, że nie pojawia się w pracy itp. Osoba uzależniona musi poczuć odpowiedzialność swoich działań – poczuć ciężar swojego funkcjonowania zdominowanego przez alkohol, odczuć, że przez picie traci panowanie nad sobą, swoim życiem. Takie postępowanie może skłonić alkoholika do przyznania się przed sobą, że ma problem i podjęcia leczenia.

Nie stosuj szantaży i zastraszania

Często z uwagi na swoją bezsilność, która bywa podyktowania chęcią pomocy, łapiemy się różnych strategii, by rozwiązać problem stosując groźby bez pokrycia, straszenie (rozwodem, wyrzucenie z domu, odebraniem dzieci itp.), pojawia się krzyk, awantury. Innym częstym rozwiązaniem jest stosowanie próśb, błagania o leczenie, zmianę.

Takie działania, niestety nie przynoszą skutku. Często osoba uzależniona nie bierze na poważnie naszych gróźb, wie, że to groźby bez pokrycia, które zaraz miną – pojawiały się już zbyt wiele razy. Aby działania były skuteczne, musimy być w tym konsekwentni – wprowadzenie w życie małych konsekwencji jest lepsze, niż straszenie tymi największymi konsekwencjami, na którą dana osoba nie ma gotowości.

Jak pomóc alkoholikowi, który nie chce rozpocząć leczenia?

Choroba alkoholowa wpływa destrukcyjnie na funkcjonowanie osoby uzależnionej, ale też na życie rodziny i bliskich. W całym procesie wspierania osoby uzależnionej, należy pamiętać również o sobie i swoim dobrostanie. Niestety, bez wewnętrznej motywacji alkoholika, nie jesteśmy w stanie nikogo zmienić na siłę. Warto zadbać o siebie, poszukać sposobów radzenia sobie z tą sytuacją, różnych form pomocy dla siebie – terapia indywidualna lub grupowa, terapia dla osób współuzależnionych.

Bardzo pomocne są grupy Al-Anon, gdzie bliscy osób uzależnionych oraz osoby współuzależnione mogą otrzymać wzajemne wsparcie, dzielić się swoimi doświadczeniami.

Ważnym ośrodkiem pomocy są Poradnie Leczenia Uzależnień, gdzie rodziny osób uzależnionych mogą otrzymać profesjonalną pomoc, wsparcie podczas terapii.

Inne formy pomocy – Gminne lub Miejskie Komisje Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, skupią się na wprowadzeniu odpowiednich procedur, regulują kwestie z przymusowym leczeniem osoby uzależnionej.

Więcej dowiesz się także tutaj – Jak pomóc osobie uzależnionej i czy jest to w ogóle możliwe? oraz Terapia uzależnień dla par – co może zyskać para dzięki takiej terapii?

Skutecznie pomagamy w walce z uzależnieniem. Prowadzimy również terapię dla osób współuzależnionych.

Sprawdź

Sensity

Sensity.pl to poradnia psychologiczna, której misją jest pomoc rodzinom w pokonywaniu kryzysów, ze szczególnym uwzględnieniem pracy z parami i małżeństwami, które znajdują się w sytuacji około rozwodowej. Sensity.pl nie mediuje rozwodów, zawsze walczymy o uratowanie związku i rodziny.

Umów online spotkanie z terapeutą

www.sensity.pl

Pracoholizm – co to, przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie uzależnienia od pracy

3 stycznia 2024/w Blog/Autor Sensity

Pracoholizm nie jest pojęciem nowym. Często używamy go w znaczeniu powszechnym, nazywając pracoholikiem osobę, która po prostu dużo pracuje. Niekiedy nawet z podziwem — dla wielu z nas tak duży czas poświęcony pracy wydaje się dużą zaletą. Jednak problem pracoholizmu jest złożony, a sam pracoholizm został opisany jako jednostka chorobowa. Silny przymus wykonywania pracy to zaburzenie równowagi życia codziennego, które może skończyć się bardzo negatywnymi konsekwencjami.

Jakie są objawy pracoholizmu? Kiedy to tylko zwykłe zaangażowanie w pracę – a kiedy możemy podejrzewać pracoholizm? Jakie są skutki pracoholizmu? Kto diagnozuje pracoholizm? I przede wszystkim – jak zwalczyć pracoholizm i leczyć uzależnienie? Odpowiedź na te pytania znajdziesz w dalszej części tekstu.

Co to jest pracoholizm?

Czym jest pracoholizm?

Brakuje jednej definicji pracoholizmu – istnieje wiele opisów powyższego zjawiska. Jednak najczęściej termin pracoholizm to definicja uzależnienia od pracy. Jest to przykład uzależnienia behawioralnego (w odróżnieniu od uzależnienia farmakologicznego, zależni jesteśmy od czynności, nie zaś substancji). W kryteriach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Zaburzeń WHO ICD-11 ani w klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-5 pracoholizm nie jest uwzględniony jako osobna jednostka (choć znajduje się tam na przykład uzależnienie od internetu). Jednak wielu specjalistów opisuje problem uzależnienia od pracy według kategorii typowych dla uzależnień. W tym przypadku klasyfikacja pracoholizmu często opiera się o jego stopień natężenia.

Definicja uzależnienia od pracy – jaka jest?

Czy pracoholizm to choroba psychiczna? Nie do końca. Choć nie jest to osobne uzależnienie, pracoholizm staje się coraz poważniejszym problemem w społeczeństwie – szacuje się, że nadmiarowe zaabsorbowanie pracą dotyczy już 25-30 proc. populacji w wieku produkcyjnym. Jednak umowna klasyfikacja pracoholizmu uwzględnia jego różne fazy i rodzaje. Najprostsza definicja pracoholizmu to określenie go jako przykład patologicznego zachowania, w którym praca staje się obsesją i czymś ważniejszym niż inne sfery życia pracoholika – czasami nawet potrzeby fizjologiczne. Życie osobiste pracoholika staje się nieważne, a ilość czasu poświęconego na pracę dramatycznie się zwiększa. Cierpi również życie rodzinne pracoholika.

Przymus pracy – kiedy zaobserwowano go po raz pierwszy?

Pierwsze trudności w kontrolowaniu czasu pracy i związane z tym negatywne konsekwencje dla jednostki zostały zauważone i opisane już bardzo dawno temu. Jednak termin pracoholizm zyskał popularność dopiero w 1971 r. Odpowiedzialny jest za to zajmujący się psychologią religii amerykański pastor, Wayne Oates, który poświęcił mu książkę Spowiedź pracoholika.

W dobie szybko rozwijającej się technologii i czasach, w których ludzie pracują coraz więcej i więcej, a bardzo szybkie tempo życia jeszcze bardziej nakręca potrzeby finansowe, problem pracoholizmu zaczął zyskiwać na ważności. Coraz więcej ludzi zaczyna podejrzewać u siebie pracoholizm i coraz więcej próbuje z nim walczyć, gdyż skutki i negatywne konsekwencje pracoholizmu dla ludzkiego organizmu okazują się być niezwykle niebezpieczne.

Przyczyny pracoholizmu

Jakie są przyczyny pracoholizmu?

Do kwestii przyczyn pracoholizmu można podejść dwojako. Istnieją bowiem różne rodzaje pracoholizmu i jego podłoża. Nie bez znaczenia jest fakt, w jakim żyjemy społeczeństwie – kapitalistyczna pogoń za pieniędzmi, kryzysy, niespokojne czasy, powodują, że coraz bardziej obawiamy się o zabezpieczenie finansowe na przyszłość i utratę pracy. W tym celu pracujemy więcej i więcej, aby nie pozwolić sobie na jej utratę.

U niektórych jednostek dochodzi jednak do całkowitego zachwiania równowagi pomiędzy życiem prywatnym a zawodowym. Uzależniona od pracy osoba jest przekonana, że to, co stanowi jej wewnętrzny przymus do pracy, dotyczy każdego. W rzeczywistości jednak pogrąża się w swoim pracoholizmie coraz bardziej. Czasami zbytniemu zaangażowaniu w obowiązki służbowe sprzyjają nienormowany czas pracy oraz samo środowisko pracy – zwłaszcza gdy pacjentowi towarzyszą problemy rodzinne, a w miejscu pełnienia obowiązków zawodowych czuje się ważny i doceniany, zwiększa się wtedy bowiem poczucie własnej wartości pracoholika. Kolejne fazy pracoholizmu sprawiają, że problem narasta, a pacjent traci kontrolę nad własnym życiem.

Skąd bierze się pracoholizm?

Wielu psychologów – ekspertów w kwestii uzależnienia od pracy – zwraca uwagę na fakt, że na pracoholizm w dużej mierze narażeni są perfekcjoniści. To wskazuje na osobowościowe predyspozycje do uzależnienia od pracy. Dążenie do doskonałości w życiu zawodowym sprawia, że pracownik nie potrafi w żaden sposób odpuścić najmniejszego błędu czy zaniechania – wszystko musi być zrobione idealnie. Poświęca więc na pracę coraz więcej czasu i swojego zaangażowania, na czym cierpi czas wolny i rodzina. Pracoholizm staje się wkrótce całym światem danej jednostki. Charakterystyka pracoholizmu sprawia, że podatne są na niego również osoby, które w dzieciństwie musiały zapracowywać na uwagę dobrymi ocenami czy wykonywanymi obowiązkami – w ten sposób poświęcenie się pracy uważają za jedyne potwierdzenie własnej wartości.

Objawy pracoholizmu

Objawy pracoholizmu – jakie są?

Aby rozpoznać i leczyć pracoholizm, specjaliści biorą pod uwagę różne kwestie. Zwracają uwagę zarówno na źródło, z którego wywodzi się problem pracoholizmu u danego pacjenta, ale też jak i natężenie objawów. Bierze się pod uwagę wskaźniki poznawcze (ciągła potrzeba wykonywania obowiązków służbowych, wyolbrzymione przekonanie o wartości pracy), emocjonalne (u pacjenta występuje radość, satysfakcja i poczucie zadowolenia kiedy pracuje, zaś złość, frustracja i rozdrażnienie, kiedy tego nie robi) oraz behawioralne (ilość nadgodzin, praca w weekend).

Oczywiście te ostatnie czynniki mogą być powodowane przez potrzeby zewnętrzne (chęć szybszej spłaty kredytu, wyjście z długów) i nie mówimy wtedy o pracoholizmie jako zaburzeniu. Dopiero współwystępowanie różnych czynników i zachwianie balansu pomiędzy pracą i resztą życia oraz stały przymus pracy stają się pracoholizmem.

Jak się może objawiać pracoholizm?

Jak rozpoznać pracoholizm? Aktywność zawodowa pracownika to oczywiście kwestia, której specjaliści przyglądają się najdokładniej. Osoby uzależnione od pracy, przymus do wykonywania obowiązków służbowych traktują jako normę. Osoba cierpiąca na pracoholizm zazwyczaj sama bierze na siebie wszystkie zadania. Pracuje dłużej, niż powinna i korzysta z każdej możliwej okazji, by poświęcić czas pracy. Pracoholik nie jest w stanie uwolnić się od myśli o pracy. Obsesyjna potrzeba wykonywania obowiązków służbowych sprawia, że praca przenika wszystkie sfery życia pracoholika. Tak często wyglądają pierwsze objawy pracoholizmu.

Kiedy zaczyna się pracoholizm?

Czas wolny pracoholika również jest przesiąknięty pracą, gdyż cierpiąca nań osoba nie jest w stanie oderwać się myślami od życia zawodowego. W związku z tym – nie wypoczywa. Ilość czasu poświęconego na pracę staje się w końcu tak wielka, że pacjent zaczyna zaniedbywać zdrowy tryb życia. Pojawiają się problemy ze snem, jego stan psychiczny się pogarsza. Niestety wewnętrzny przymus do pracy i trudności w kontrolowaniu czasu pracy stają się zbyt duże, by pracownik sam poradził sobie z tym problemem. Praca staje się obsesją i cokolwiek inne przestaje się liczyć.

Fazy pracoholizmu możemy podzielić na trzy etapy:

wstępny, gdzie pojawiają się deficyty psychiczne,
krytyczny, gdzie dochodzi do skrajnego poświęcenia się pracy i objawów fizycznych,
chroniczny, gdzie pacjent zaniedbuje pożywienie, a nawet rytm dnia i nocy i który doprowadza do całkowitego wyczerpania organizmu.

Pracoholizm a zaangażowanie i poświęcenie

Specyfika pracoholizmu – pułapki

Kiedy możemy podejrzewać pracoholizm? Niektórym niezwykle trudno jest odróżnić pracoholizm od profesjonalnego i cenionego zaangażowania w pracę. Stąd termin pracoholik przez wielu uważany jest za komplement. Warto jednak pamiętać, że aktywność zawodowa pracoholika tak naprawdę nigdy nie przynosi mu satysfakcji. Ciągle chce pracować więcej i więcej. Specyfika pracoholizmu sprawia, że choć sukces zawodowy pracoholika jest dla niego tak ważny, w zasadzie nigdy nie może odczuć pełnego spełnienia — stąd zatracanie się w pracy. Dlatego jest aktywny zawodowo niemal cały czas, a ilość wykonywanej pracy negatywnie wpływa na balans między życiem osobistym a karierą zawodową pacjenta.

Skutki uzależnienia od pracy

Skutki i negatywne konsekwencje pracoholizmu — jak wyglądają?

Skutki pracoholizmu unaoczniają, dlaczego należy leczyć uzależnienie od pracy. Przede wszystkim, cierpi czas wolny pracoholika. Każdy z nas potrzebuje chwili relaksu, by odpowiednio funkcjonować. Jednak życie osobiste pracoholika w zasadzie nie istnieje, przynajmniej w momencie, w którym problem pracoholizmu jest już bardzo zaawansowany. Sukces zawodowy pracoholika staje się jego celem nadrzędnym. W jego życiu nie ma już czasu na przyjemności. Jednak praca paradoksalnie również wiąże się głównie ze stresem i chęcią coraz szybszego podbijania wyników. Stąd w egzystencji pracownika w pewnym momencie dominuje głównie napięcie i lęk, a nie satysfakcja.

Konsekwencje zdrowotne pracoholizmu

Powikłania pracoholizmu bywają niebezpieczne również dla zdrowia fizycznego. Niedosypianie, niedojadanie, ciągłe życie w stresie, powodują, że pojawiają się pierwsze sygnały ze strony ciała. Wiele osób uzależnionych od pracy cierpi z powodu niewłaściwego ciśnienia krwi, osłabienia, twierdzi jednak, że nie ma czasu na zwolnienie lekarskie. Urlop pracoholika nieraz staje się dla niego karą, gdyż i tak myśli o pracy.

Warto pamiętać, że fizyczne skutki pracoholizmu mogą być naprawdę poważne – pierwszy przypadek śmierci z przepracowania został opisywany już w 1969 r. w Japonii. Od tamtego czasu niekiedy media alarmują o kolejnych takich przypadkach. Osoby, które zastanawiają się, czy leczyć uzależnienie od pracy, powinny wziąć pod uwagę możliwe konsekwencje Niestety często aktywność zawodowa pracoholika przesłania mu cały świat – do tego stopnia, że nie jest w stanie zauważyć postępujących problemów somatycznych.

Wpływ pracoholizmu na rodzinę i związek

Życie prywatne pracoholika – jak wygląda?

Życie rodzinne pracoholika to często ten obszar, który najbardziej cierpi z powodu uzależnienia od pracy. Brak czasu dla rodziny i przyjaciół często skutkuje kryzysem rodziny i jej rozpadem. Urlop pracoholika jest zarówno dla niego, jak i dla jego bliskich dużym problemem – osoba cierpiąca na pracoholizm nawet wtedy potrafi zajmować się obowiązkami służbowymi. Ze względu na koncentrację na pracy, życie prywatne pracoholika staje się uboższe w emocje i relacje. Nierzadko rodzina zastanawia się jak pomóc pracoholikowi rozpoznać i leczyć pracoholizm, ale pacjent czasami nie potrafi już sam wyjść z pułapki ciągłej pracy.

Jak można pomóc pracoholikowi?

Warto pamiętać, że pracoholizm, szczególnie na późniejszych etapach i w niektórych przypadkach może być niebezpieczny dla zdrowia i życia pacjenta. Dlatego warto porozmawiać z bliską osobą o tym, czy rozważa leczenie pracoholizmu. Być może stanie się to dla niej impulsem do tego, by poszukać wiedzy o tym, jak rozpoznać i leczyć pracoholizm. Z pewnością przyniesie to benefity osobie cierpiącej z powodu uzależnienia.

Diagnoza pracoholizmu. Kto ją wykonuje i jak wygląda?

Czy pracoholizm się leczy?

Wiele osób zastanawia się jak rozpoznać i leczyć pracoholizm. Główną metodą leczenia pracoholizmu jest psychoterapia. Osobom podejrzewającym u siebie problem ze stosunkiem do pracy, zaleca się konsultację u psychologa i jeśli okaże się to konieczne — podjęcie terapii pracoholizmu. Istnieje wiele różnych nurtów terapeutycznych, które dobierane są w zależności od potrzeb pacjenta i charakterystyki przypadku. Więcej o psychoterapii możesz przeczytać tutaj.

Leczenie pracoholizmu – farmakologia

Leczeniem pracoholizmu rzadziej zajmują się psychiatrzy (chyba, że są także psychoterapeutami). Zwykle wsparcie farmakologiczne jest niezbędne wówczas, gdy pojawiają się stany lękowe, zaburzenia snu lub depresja. W zależności od fizycznych skutków pracoholizmu, w proces leczenia i terapii mogą być także zaangażowani lekarze innych specjalności – na przykład kardiolog.

Jak leczyć pracoholizm – terapia uzależnienia od pracy

Jak leczyć pracoholizm poprzez psychoterapię? Najczęstszym wyborem staje się terapia poznawczo-behawioralna. Bardzo ważnym elementem jest ustalanie planu i harmonogramu dnia, który ma wprowadzić balans w życie pacjenta. Psychoterapeuta uczy także pacjenta rozpoznawać własne emocje i uświadamiać je sobie. Pacjent na drodze terapii pracoholizmu pozbywa się niewłaściwych przekonań o pracy i schematów postępowania. Czasami niezbędna okazuje się zmiana pracy, jednak nie zawsze jest to regułą.

Jak unikać pracoholizmu?

Sposoby leczenia pracoholizmu to jedno, warto jednak do niego przede wszystkim nie dopuścić. W tym celu należy zadbać o właściwe proporcje życia zawodowego i prywatnego. Pielęgnowanie relacji, dbanie o kontakty z rodziną i przyjaciółmi, poświęcenie więcej uwagi rodzinie – to działania, które znacząco obniżają ryzyko wpadnięcia w nałóg pracy. Warto również znaleźć sobie pasję i hobby, które pozwolą nam oderwać się od służbowych zmartwień. Zaś w przypadku gdy czujemy, że stosunek do pracy wymyka się nam spod kontroli – nie zwlekać z wizytą u specjalisty, by otrzymać porady w zakresie odpowiedniej profilaktyki.

Bibliografia

Dudek, B. (2008). Pracoholizm–szkodliwy skutek nadmiernego zaangażowania w pracę. Medycyna pracy, 59(3), 247-254.
Malinowska, D., Staszczyk, S., & Tokarz, A. (2015). Pracoholizm–wskazania dotyczące diagnozy oraz przegląd działań interwencyjnych. Medycyna Pracy, 66(1), 71-83.
Paluchowski, W., Hornowska, E. O pojęciu pracoholizmu. Wydawnictwo Rys, Poznań, 2021.
Wojdyło, K. (2013). Pracoholizm–poznawczo-behawioralny model psychoterapii. Nauka, 4(13), 123-134.

Skutecznie pomagamy w diagnozowaniu i leczeniu pracoholizmu. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Sensity

Umów online spotkanie z terapeutą

www.sensity.pl

Psychologiczne mechanizmy powstawania uzależnień

24 sierpnia 2023/w Blog/Autor Sensity

Istnieje wiele prób znalezienia odpowiedzi na pytanie, skąd się bierze uzależnienie i dlaczego rozwija się u jednych osób, a u innych nie?

W tym artykule postaram się przybliżyć koncepcję psychologicznych mechanizmów uzależnienia, których autorem jest prof. Jerzy Mellibruda. Osobiście miałam możliwość uczestniczyć w wykładach profesora podczas szkoleń oraz widziałam zastosowanie tej koncepcji w placówkach leczenia uzależnień. Postaram się poniżej przedstawić najważniejsze założenia tego podejścia, zachęcam do lektury poniżej.

Psychologiczne mechanizmy uzależnienia – koncepcja

Stworzony przez profesora Jerzego Mellibrudę model zakłada współdziałanie trzech psychologicznych mechanizmów tworzących uzależnienie, które powstają wskutek nadużywania alkoholu oraz psychospołecznych okoliczności i konsekwencji picia.

Zgodnie z tą koncepcją te mechanizmy odgrywają istotna rolę w powstawaniu oraz utrzymywaniu się uzależnienia.

Wśród psychologicznych mechanizmów uzależnienia wyróżniono:

mechanizm nałogowego regulowania uczuć, który powoduje zmianę pojawiających się emocji w głód alkoholowy,
mechanizm iluzji i zaprzeczeń, który prowadzi do zniekształceń poznawczych,
mechanizm rozpraszania i rozdwajania Ja prowadzący do niszczenia poczucia własnej tożsamości.

Mechanizm nałogowej regulacji emocji

Życie emocjonalne człowieka podlega na wewnętrznej regulacji psychobiologicznej, która koncentruje się głównie wokół procesów pobudzania i hamowania przyjemnych oraz przykrych stanów emocjonalnych.

Poniżej przedstawię etapy rozwoju mechanizmu nałogowej regulacji emocji:

Odkrycie, że picie alkoholu wywołuje pozytywne emocje.
Alkohol staje się głównym źródłem pozytywnych emocji.
Konsekwencje picia prowadzą do nieprzyjemnych doznań.
Sięganie po alkohol aby uśmierzyć cierpienie i nieprzyjemne emocje – osiągnięcie doraźnej ulgi.

Dla osoby uzależnionej podstawowym źródłem uczuć staje się alkohol. Powtarzające się doświadczenia euforyzującego działania alkoholu sprawiają, że naturalne sposoby wywoływania u siebie przyjemnych doznań stają się mniej atrakcyjne.

Naturalne sposoby i sytuacje, w których czujemy się świetnie, wymagają na ogół wysiłku. Zdarzają się okazjonalnie i nie mamy nad nimi pełnej kontroli. Picie alkoholu natomiast jest łatwe i pozwala w prosty sposób zmieniać swój stan emocjonalny.

Alkoholik w sposób zamierzony manipuluje swoimi uczuciami za pomocą alkoholu, uzyskując emocjonalną niezależność od otoczenia. W rezultacie, wydarzenia świata zewnętrznego mają coraz mniejszy wpływ na jego świat wewnętrzny, gdyż reguluje on swoje uczucia na drodze chemicznej.

Mechanizm iluzji i zaprzeczeń

Myślenie magiczno-życzeniowe prowadzi do przeceniania prawdopodobieństwa pożądanych zdarzeń. Wzmacnia optymizm i nadzieję na pomyślny rozwój sytuacji. Daje siłę do realizacji swoich marzeń, ambitnych planów i zamierzeń, mimo iż innym ludziom mogłyby wydawać się nierealistyczne.

Alkohol osłabia myślenie racjonalne, tym samym wzmacniając myślenie magiczno-życzeniowe.

Zniekształcone myślenie na temat swojego położenia, picia alkoholu, prawdziwych przyczyn pretensji rodziny czy pracodawcy i przyczyn przykrych wydarzeń w życiu alkoholika jest rezultatem działania mechanizmu iluzji i zaprzeczania.

Mechanizm ten sprawia, że – wbrew oczywistym faktom – alkoholik nie widzi powodów do zaprzestania picia, znajduje natomiast wiele uzasadnień, by pić nadal.

Mechanizm rozpraszania i rozdwajania Ja

Poczucie tożsamości jest ważną częścią osobowości, odpowiada na pytanie „kim jestem?”. Tożsamość osobista pozwala odróżnić siebie od innych ludzi, pozwala zaznaczyć granice i ich bronić. Z kolei tożsamość społeczna daje poczucie przynależności do innych i posiadania swojego miejsca w świecie.

Nałogowe spożywanie alkoholu doprowadza do zmian w strukturze Ja. Rozdwajanie Ja polega na powstaniu u alkoholika dwóch odmiennych, biegunowych wersji własnej osoby.

Pierwsza występuje pod wpływem działania alkoholu, dając często złudne poczucie mocy. Mogą pojawiać się zarówno zachowania dające poczucie bycia duszą towarzystwa, jak i zachowania aroganckie, również agresywne.

Druga wersja pojawia się już po ustaniu działania alkoholu, kiedy zaczynają docierać do świadomości przykre konsekwencje picia. Pojawiają się poczucie winy i wstyd. W tym stanie alkoholik może oceniać siebie bardzo surowo, myśląc o sobie jak o złej, bezwartościowej osobie. Niestety potrafią się pojawiać również myśli samobójcze.

Mechanizm rozpraszania i rozdwajania Ja przejawia się także rozpraszaniem granic. Pojawia się poczucie rozpływania się, utraty kontroli, zacierania osobistych granic. Stany te doświadczane są zazwyczaj pod wpływem alkoholu.

***

Podsumowując – działanie trzech opisanych poprzednio mechanizmów tworzy specyficzne dla uzależnienia “autodestrukcyjne zaprogramowanie”, które kontroluje całe życie osoby uzależnionej i koncentruje je wokół picia alkoholu.

Dlatego, aby poradzić sobie z zatrzymaniem rozwoju tych mechanizmów należy skorzystać z programu profesjonalnej terapii osoby uzależnionej, pod okiem doświadczonego terapeuty.

Skutecznie pomagamy w diagnozowaniu i leczeniu uzależnień. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź!

Sensity

Umów online spotkanie z terapeutą

www.sensity.pl

Jak rozpoznać alkoholika? Czy mój partner jest uzależniony?

15 maja 2023/w Blog/Autor Katarzyna Późniewska

Alkoholizm, czyli uzależnienie od alkoholu, podobnie jak inne uzależnienia objawia się w sposób subiektywny i początkowo trudny do oceny nie tylko przez osoby postronne, ale i samego uzależnionego. Uzależnienie od alkoholu dotyka zarówno mężczyzn, jak i kobiety.

Aby prawidłowo zrozumieć objawy, które obserwujemy u osoby pijącej z pomocą przychodzi nam klasyfikacja stosowana w medycynie oraz podział objawów pomiędzy czterema fazami przebiegu choroby, które opiszę w dalszej części tekstu. Zapraszam do dalszej lektury.

Czy to już alkoholizm? Jak rozpoznać początki alkoholizmu?

Uzależnienie od alkoholu jest chorobą pierwotną, postępującą, śmiertelna oraz przewlekłą. Oznacza to również, że choroba jest procesem, który ma swoje fazy a w nich objawy. Przedstawię teraz rozwój choroby oraz charakterystykę poszczególnych faz.

Faza wstępna

Faza wstępna – picie towarzyskie, to głównie objawy psychologiczne, które dla postronnego obserwatora będą praktycznie niezauważalne. Osoba uzależniona będzie piła tu tak, jak osoby sięgające po trunki okazjonalnie, a więc na imprezach, urodzinach czy w gronie znajomych.

Różnicą pomiędzy osobą popadającą w uzależnienie i zdrową będzie tu podejście psychiczne – dla potencjalnego alkoholika picie okaże się szczególnie przyjemne i odprężające, w związku z czym zacznie traktować alkohol jako środek na poprawę humoru, złego nastroju czy odstresowanie. Takie osoby mogą podświadomie częściej stwarzać sobie okazje do picia.

Faza ostrzegawcza

Faza ostrzegawcza jest kolejnym etapem nasilenia się objawów alkoholizmu, w którym mogą zacząć pojawiać się luki pamięciowe lub tzw. „urwanie filmu” po spożyciu większych ilości alkoholu. U osób, które na tym etapie należy określać już jako uzależnione, można dostrzec też tendencję do przyspieszania tempa picia np. podczas imprezy, znaczną zmianę zachowania pod wpływem alkoholu oraz ochotę do picia potajemnie i w samotności, ale także żeby „zaprawić” się przed imprezą.

Osoba uzależniona może mieć na tym etapie wyrzuty sumienia z powodu swojego picia. Choć nie dopuszcza jeszcze do siebie myśli, że może być faktycznie uzależniona.

Faza krytyczna

Faza krytyczna to już dość poważny i zaawansowany stan alkoholizmu, w którym osoba uzależniona traci kontrolę nad piciem. Osoby w tej fazie są najczęściej świadome swojego nałogu i stają się na jego punkcie mocno przewrażliwione. Krytyczne uwagi w stronę nadmiernego picia odbierają jako agresję, reagując negatywnie. Często próbując na siłę udowodnić, że wcale nie maja problemu i mogą zrezygnować z picia w każdej chwili. Krótkie okresy abstynencji są tu jednak wyłącznie próbą siły woli, która zawsze kończy się powrotem do picia.

Najważniejsze objawy to porządkowanie życia pod kątem picia, zaniedbywanie pracy, rodziny i życia towarzyskiego, a także fizyczne symptomy w postaci głodu alkoholowego.

Faza przewlekła

Faza przewlekła (chroniczna) jest ostatnim stadium uzależnienia od alkoholu. Wszelkie wyrzuty sumienia i zahamowania przegrywają z nieodpartą potrzebą sięgnięcia po kolejną dawkę alkoholu. Nie ma tu już znaczenia pora dnia, okazja, czy nawet trunek, po jaki sięga osoba uzależniona.

Picie odbija się tu też na zdrowiu, otępiając funkcje intelektualne, obniżając sprawność ruchową, powodując częste bóle głowy czy wymioty z powodu chwilowego odstawienia alkoholu.

Jak rozpoznać alkoholika?

Wiele oczywistych objawów alkoholizmu będzie widocznych dopiero po dłuższej obserwacji osoby uzależnionej i znajomości jej normalnego zachowania, na podstawie którego można stwierdzić odstępstwa od normy. Są jednak sygnały, na które można zwrócić uwagę nawet wtedy, gdy z osobą uzależnioną nie przebywamy na co dzień. Te objawy to:

zwiększona tolerancja na alkohol – oznacza to, że po pewnym okresie picia spożywanie stałej ilości alkoholu przynosi mniejsze efekty lub, że do osiągnięcia tych samych efektów konieczna jest większa dawka alkoholu;
głód alkoholowy – jest to stan, który możemy porównać do stanu wywołanego długotrwałym nieprzyjmowaniem pokarmów. Pragnienie jest tak wielkie, że wydaje się nieodparte: wszystkie myśli skoncentrowane są na tym, jak najszybciej zdobyć alkohol i napić się. Dyskomfort nie ogranicza się do psychiki: pojawia się silne ssanie w żołądku, które może przerodzić się w trudny do zniesienia ból;
koncentracja życia na piciu – przejawia się zmianą dotychczasowych zainteresowań porzucanych albo ograniczonych na rzecz picia lub/i przeznaczanie czasu na zdobycie alkoholu lub uwolnienie się od następstw jego działania;
utrata kontroli nad ilością spożywanego alkoholu – przejawia się tym, że ktoś zakłada, że wypije piwo a potem pojawia się potrzeba sięgnięcia po wysokoprocentowy alkohol. Używanie większej ilości niż się postanowiło, nieudane próby zerwania z nałogiem oraz spożywanie alkoholu kilka dni z rzędu (ponad dwa) przez cały czas będąc w stanie odurzenia;
picie alkoholu pomimo wiedzy o jego szkodliwości i szkód jakie wyrządzają w zdrowiu, życiu człowieka;
zespół odstawienia/zespół abstynencyjny – objawy, dolegliwości psychiczne, somatyczne jakich doświadcza osoba, które pojawiają się gdy picie alkoholu jest przerwane lub ograniczone.

Alkoholizm w związku – gdzie udać się po pomoc?

Na początku warto wspomnieć, że życie z pijącym partnerem/partnerką w konsekwencji może doprowadzić do syndromu współuzależnienia (kliknij, by dowiedzieć się więcej), który również wymaga leczenia. Jednak w głównym stopniu to właśnie na partnerze/partnerce alkoholika spoczywa odpowiedzialność za zdrowie współmałżonka/współmałżonki i przymus udzielenia mu pomocy. Nie jest to jednak łatwe zadanie. Alkoholik rzadko kiedy przyznaje się do swojego nałogu, więc skierowanie go na leczenie odwykowe może wydawać się niemożliwe.

Przede wszystkim trzeba poważnie porozmawiać z mężem/żoną o problemie. Choć to nie jest łatwe – należy powstrzymać żal, gniew i co najważniejsze – nie robić wymówek. Spory i wzajemne wyrzuty nic nie dadzą. Najlepiej przedstawić osobie konkretne konsekwencje i skutki działań, które miały miejsce po wypiciu alkoholu. Pozwoli to zobrazować istnienie problemu i jego skalę.

Kolejnym etapem jest wysłanie partnera/partnerkę na leczenie. W ośrodkach leczenia uzależnienia prowadzone są terapie indywidualne i grupowe przez certyfikowanych psychoterapeutów, które pozwolą stanąć na nogi i rozpocząć nowe życie. W wielu przypadkach skorzystanie z pomocy to jedyna szanse na wyjście z nałogu. Najczęściej ludzie zaczynają szukać pomocy, jak problem ze spożywaniem alkoholu zaczyna ich przerastać. Osoba uzależniona od alkoholu często zatraca kontakt z rzeczywistością. Staje się niepoczytalna, a nawet agresywna, co gorsza – w stanie silnego upojenia – nie zdaje sobie sprawy ze swojego zachowania. Wtedy to rodzina musi interweniować. Trzeba jednak zdać sobie sprawę z tego, że osoba uzależniona od alkoholu nie przestanie pić z dnia na dzień. Jest to proces długotrwały, który wymaga pomocy psychoterapeutycznej i psychologicznej.

Skutecznie pomagamy w diagnozowaniu i leczeniu uzależnień. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Katarzyna Późniewska

Psycholog kliniczny, specjalista terapii uzależnień – prowadzi psychoterapię indywidualną i par. Ponadto specjalizuje się w konsultacjach wychowawczych dla rodziców/opiekunów, oraz w terapii indywidualnej dla nastolatków. Czytaj więcej…

Zespół Otella – co to jest, przyczyny, objawy, leczenie

8 maja 2023/w Blog/Autor Sensity

Nazwa tego syndromu pochodzi od imienia bohatera tragedii Wiliama Szekspira – Otella. Ów bohater był obsesyjnie zazdrosny o swoją żonę, gdzie jego bezpodstawne podejrzenia doprowadzają do tragedii. Okazuje się, że tego typu zachowania jakie prezentował Otello występują również poza literaturą, a zbiór pewnych cech został określony tzw. Zespołem Otella.

Czym jest Zespół Otella, jak się objawia, z czego wynika i jak go leczyć? O tym będzie poniższy artykuł, zapraszam do lektury.

Czym jest Zespół Otella?

Zespół Otella jest zaliczany do psychozy urojeniowej, w związku z występowaniem patologicznej zazdrości. Zespół Otella może występować w przebiegu choroby alkoholowej, zdecydowanie częściej obserwowany jest u mężczyzn.

Jakie są objawy tego syndromu?

Ogólnie mówi się, że Zespół Otella to obsesyjna zazdrość o partnerkę/żonę , natomiast warto zauważyć inne, równie ważne objawy:

Silne przekonanie o niewierności swojej partnerki.
Nieufność, podejrzewanie osób ze środowiska o bycie kochankiem.
Obsesyjne kontrolowanie partnerki: wydzwanianie, sprawdzanie telefonu, śledzenie, podkładanie podsłuchów, przeszukiwanie rzeczy osobistych jak torebka, portfel, bielizna.
Każda zmiana w zachowaniu partnerki traktowana jest z dużą podejrzliwością, że może chodzić o zdradę.
Ograniczanie wolności osobistej partnerki – ustalanie godzin wyjścia i powrotu do domu, decydowanie z kim może się spotykać.
Myślenie chorego jest całkowicie skupione na domniemanej zdradzie partnerki.
Pogorszenie relacji z innymi, wręcz zamykanie się tylko na relację z partnerką.
Ciągłe żądanie od partnerki przyznania się do zdrady.
Zmienność nastroju, prowokowanie kłótni, często pod wpływem alkoholu.
Szantaż emocjonalny – np.: „jak się nie przyznasz to sobie coś zrobię”, „zobacz do czego mnie doprowadziłaś”.
Oskarżanie innych o uczestniczenie w spisku, zmowie, o ukrywanie „prawdy” o partnerce.

Jakie są przyczyny Zespołu Otella?

Najczęstszą przyczyną występowania Zespołu Otella jest uzależnienie od alkoholu lub innych środków psychoaktywnych. Nadmiarowe spożywanie alkoholu wpływa niekorzystnie na funkcjonowanie układu nerwowego.

Choroba alkoholowa nie jest jedyną przyczyną występowania tego zaburzenia. Okazuje się, że również w przebiegu kształtowania się nieprawidłowej osobowości (np. m.in. osobowość paranoiczna, antyspołeczna) występują cechy nadmiarowej podejrzliwości i zazdrości o innych.

Osoby, które doświadczyły odrzucenia w dzieciństwie, zaznały niezdrowego stylu przywiązania mogą również cechować się nadmiarową kontrolą i nieufnością wobec partnera.

Zespół Otella występuje również między innymi w przebiegu schizofrenii, u osób z niskim poczuciem własnej wartości, u osób które doświadczyły zdrady w przeszłości.

Leczenie Zespołu Otella

Leczenie tego syndromu nie jest prostym leczeniem. Jeżeli występuje w przebiegu choroby alkoholowej, w pierwszej kolejności należy skupić się na profesjonalnym leczeniu uzależnienia. Rozpoczęcie utrzymywania abstynencji nie będzie jednak leczące dla Zespołu Otella.

Należy wówczas włączyć psychoterapię oraz konsultacje u lekarza psychiatry. Farmakologia jest wręcz niezbędna do wyciszania paranoi oraz urojeń związanych z domniemanymi zdradami partnera.

Rzadko się zdarza, aby chory sam zgłosił się na leczenie z powodu Zespołu Otella – ważną rolę w rozpoczęciu leczenia będzie odgrywała partnerka/partner, poprzez postawienie warunku leczenia się. Jest to wówczas ważny krok również dla partnerki/partnera, ponieważ wiąże się ze skonfrontowaniem się z problemem oraz uznaniem, że to nie dostarczanie kolejnych dowodów na brak zdrady jest wyjściem z sytuacji.

Skutecznie pomagamy w diagnozowaniu i leczeniu uzależnień. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Sensity

Umów online spotkanie z terapeutą

www.sensity.pl

Współczesne uzależnienia dzieci i młodzieży. Jak uchronić dziecko przed zagrożeniami XXI wieku?

24 kwietnia 2023/w Blog/Autor Katarzyna Późniewska

Współczesne uzależnienia wśród dzieci i młodzieży to niezwykle złożony problem. Zmienia się on dynamicznie z roku na rok i przyjmuje różne formy. Ponadto w okresie dojrzewania pojawiają się dodatkowe trudności w interpretacji zachowań nastolatka.

Jak zatem rozpoznać objawy nałogu na wczesnym etapie? Dlaczego nastolatki eksperymentują z używkami i jaką rolę odgrywa w tym kontekście ich relacja z rodzicami czy opiekunami? W jaki sposób wdrożyć skuteczną pomoc w sytuacji kryzysu? Zacznijmy od przyjrzenia się ogólnie zagadnieniu, jakim jest uzależnienie wśród dzieci i młodzieży.

Czym jest uzależnienie?

Uzależnienie to choroba ośrodkowego układu nerwowego, jest to nabyta silna potrzeba wykonywania jakiejś czynności lub zażywania jakiejś substancji. Niezależnie od objawów, uzależnienie można określić jako organiczny, psychiczny lub psychosomatyczny przymus zaspokajania jakiejś potrzeby.

Objawy uzależnienia

Na obraz kliniczny choroby składa się wiele objawów:

silne pragnienie przyjęcia substancji lub poczucie przymusu jej stosowania;
trudności lub brak kontroli nad zachowaniem związanym z przyjmowaniem substancji uzależniającej;
fizjologiczne objawy odstawienia – zespoły abstynencyjne;
wystąpienie zmian tolerancyjnych;
zaniechanie/zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności;
przyjmowanie substancji pomimo wiedzy o jej szkodliwości.

Wystąpienie 3 lub więcej symptomów pozwala postawić diagnozę uzależnienia.

Rodzaje uzależnień

Możemy wyodrębnić uzależnienie od substancji (alkohol, leki, narkotyki) oraz uzależnienie od zachowań (gry komputerowe). Zatem dziecko oraz młody dorosły może uzależnić się zarówno od substancji, jak i behawioralnie.

Powszechna dostępność nielegalnych substancji odurzających sprawia, że zarówno dzieci jak i młodzież mogą je bardzo łatwo zdobyć. Młode osoby kuszone są wizją pozytywnych efektów narkotyzowania się.

Nieustający problem tego typu uzależnień pokazuje, że świadomość związana z wpływem narkotyków na organizm oraz wiedza dotycząca skutków zażywania substancji psychoaktywnych jest wciąż zbyt niska.

Współczesne komunikatory, które miały nam wszystkim ułatwić porozumiewanie się, dostęp do wiedzy i rozrywkę, przyniosły ze sobą również realne zagrożenia. Coraz więcej dzieci i młodzieży korzysta z komputerów, tabletów, smartfonów nie wyłączając ich nawet gdy idą spać. Młodzi odczuwają ciągłą potrzebę bycia na bieżąco. Obawiają się, że bez dostępu do internetu mogą wiele przegapić.

Uzależnienia XXI wieku – czyli jakie?

Przyjrzyjmy się również zagadnieniu jakim są uzależnienia XXI wieku. Pod pojęciem uzależnienia naszego wieku rozumiemy uzależnienie od psychoaktywnych substancji chemicznych, tych „starych” (np. kokaina, morfina, ecstasy) i „nowych” (np. syntetyczne kannabinoidy, mefedron), pewne patologiczne zachowania, wielokrotnie powtarzane wywołują zaburzenia w funkcjach mózgu. Takie patologiczne zachowania określane są też często jako uzależnienia niechemiczne, uzależnienie czynnościowe, uzależnienie behawioralne, czy nałogowe zachowanie.

Dlaczego młodzież przypisuje tym patologicznym zachowaniom dużą wartość?

Terapeuci behawioralni zwracają uwagę na niedostosowanie współczesnego człowieka do szybkiego tempa życia, z drugiej na postęp technologiczny, swobodny (niekontrolowany) dostęp do dóbr i wzrost konsumpcji oraz chęć sprostania współczesnym wysokim wymaganiom.

Frustracja z nieprzystosowania i dążenie do likwidacji stresu, uczucie nudy i pustki, ucieczka od nieakceptowanych stanów emocjonalnych oraz dążenie do uzyskania szybkiej przyjemności i natychmiastowej gratyfikacji indukują zaburzenia w kontrolowaniu impulsów, których efektem jest niekontrolowane zachowanie poszukiwawcze.

Najczęstsze uzależnienia wśród dzieci i młodzieży

Postaram się teraz przedstawić najczęstsze współczesne uzależnienia dzieci i młodzieży.

Uzależnienie od telefonu komórkowego (fonoholizm)

Jest to problem patologicznego używania telefonu komórkowego. Objawia się brakiem kontroli nad korzystaniem z telefonu.

Głównymi objawami są:

nierozstawanie się z telefonem;
poczucie zagubienia i frustracji w sytuacji, kiedy nie ma się dostępu do telefonu;
korzystanie z urządzeń w sytuacjach i miejscach nieodpowiednich;
wykonywanie wszystkich czynności z telefonem;
ukrywanie się ze smartfonem.

Jeśli chodzi o symptomy psychiczne:

odczuwanie silnej potrzeby, przymusu;
rozdrażnienie, lęki;
przeżywanie negatywnych emocji w sytuacji, kiedy dana osoba nie może połączyć się z siecią.

Uzależnienie od internetu (siecioholizm)

Głównymi objawami siecioholizmu są:

uporczywe korzystanie z dostępu do internetu pomimo negatywnego wpływu na zdrowie i stosunki społeczne;
silne pragnienie i poczucie przymusu korzystania z dostępu do internetu, bycia na portalach społecznościowych;
ciągłe sprawdzanie wiadomości i tych samych aplikacji;
utrata zainteresowań;
trudności z samokontrolą dotyczącą powstrzymywania się od włączenia przeglądarki;
pojawienie się tolerancji na coraz częstsze używanie internetu;
wystąpienie zespołu abstynencyjnego.

Uzależnienie od jedzenia – fast food

Fast foody stymulują system nagradzania w mózgu, co może powodować spore uzależnienie. Jest to żywność łatwo dostępna, tak by każdy mógł w szybki i tani sposób zaspokoić swój głód, a to dodatkowo wpływa na powstawanie uzależnienia.

Uzależnienie od środków psychoaktywnych

Jest poważnym, społecznym problemem. Charakteryzuje się głodem narkotycznym lub fizycznym, cierpieniem spowodowanym odstawieniem substancji.

Uzależnienie od alkoholu

Alkoholizm jest niebezpieczną chorobą, która przynosi poważne powikłania. Im młodsza osoba zaczyna spożywać alkohol, tym szybciej może wystąpić uzależnienie.

Alkohol jest środkiem ogólnodostępnym, co dodatkowo wpływa na jego spożywanie. Coraz częściej pojawia się na różnego rodzaju spotkaniach i imprezach wśród młodzieży.

Jak uchronić dziecko przed uzależnieniem?

To co leczy ale również zapobiega uzależnieniu, czyli jest najlepszą profilaktyką to RELACJA. Relacje, które nie są ani nadopiekuńcze, ani za bardzo rozluźnione. Jeśli młody człowiek wie, że może w każdej chwili przyjść do rodzica i z nim porozmawiać, że zostanie zaakceptowany, a nie skrytykowany – to powoduje, że dziecko czuje się bezpiecznie.

Dlaczego dziecko ma problem z uzależnieniem?

To, co często jest atrakcyjne dla młodych ludzi w narkotykach i grupach rówieśniczych to fakt, że dostają tam akceptację. Przykładowo dzięki temu, że potrafią zdobyć narkotyk, mają uznanie wśród starszych kolegów. Czują się lubiani tacy, jacy są, a to często umyka w relacjach rodzic-dziecko. Dzieje się tak z różnych powodów. Rodzice też mają swoje trudności, muszą pracować czy po prostu brakuje im umiejętności wychowawczych. Zdarzają się trudności w małżeństwie czy rodziny, w których brakuje jednego rodzica. Uzależnienia czy problemy psychiczne pojawiają się także u rodziców. To wszystko są czynniki, które powodują, że dziecko staje się mniej ważne w rodzinie i szuka akceptacji gdzieś indziej.

Ważne, żeby dziecko przy naszej pomocy wykształciło w sobie wewnętrzną asertywność. W praktyce oznacza to, aby dziecko na przykład nie ufało dealerowi, który chce mu sprzedać substancje mające zmienić jego stan na lepszy. Ale też potrafiło odmówić znajomemu, który proponuje substancje uzależniające.

Jak leczyć uzależnienie dziecka?

Podstawą radzenia sobie ze współczesnymi uzależnieniami wśród dzieci i młodzieży jest dostrzeżenie problemu. Ważne jest, aby nie karać, czy stygmatyzować dziecka.

Najlepiej jest na początku spokojnie porozmawiać i zaproponować wizytę u specjalisty. Zbyt pochopne lub gwałtowne reakcje mogą mieć skutek odwrotny do zamierzonego. Mogą sprawić, że młoda osoba nie będzie chciała współpracować i odwróci się zupełnie od rodziców, odrzucając ich pomoc.

Bardzo istotne jest także, aby dawać dzieciom przykład, nie palić papierosów, czy nie nadużywać alkoholu. Należy pamiętać, jak poważne konsekwencje dla zdrowia, a nawet życia, mają uzależnienia u młodych osób i jaki wpływ mogą mieć na ich dorosłe funkcjonowanie. Z tego też powodu rodzice powinni namawiać dziecko na konsultację ze specjalistą i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

Prowadzimy konsultacje dla dzieci i młodzieży, oraz konsultacje wychowawcze. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Katarzyna Późniewska

Uzależnienie od telefonu – przyczyny, objawy, skutki, leczenie

20 kwietnia 2023/w Blog/Autor Sensity

Uzależnienie od telefonu zaliczane jest do grupy tzw. uzależnień behawioralnych. Tak, od czynności człowiek też jest w stanie się uzależnić i nie muszą to być tylko środki psychoaktywne.

Fonoholizm – taką nazwę nosi uzależnienie od telefonu jest już określane mianem choroby cywilizacyjnej. Obecnie większość osób dorosłych, jak i dzieci oraz nastolatków posiada i korzysta z telefonu. Niepokojące są wyniki badań pokazujące, że coraz młodsze dzieci mają dostęp do regularnego korzystania z telefonu.

Kiedy mówimy o uzależnieniu od telefonu? Jakie mogą być przyczyny, objawy i skutki tego uzależnienia? O tym będzie poniższy artykuł, zapraszam do lektury.

Uzależnienie od telefonu – kiedy telefon staje się problemem?

Ciężko byłoby dziś mówić o niekorzystaniu z telefonu. Telefon jest nam potrzebny do szybkiego kontaktu z innymi, można płacić telefonem w sklepie, robić zakupy, korzystać z internetu. Odróżnienie korzystania zdrowego z telefonu od uzależnienia nie jest proste, granica nie zawsze jest oczywista. Choć korzystanie z telefonu ułatwia nam dziś życie, może być też problemem.

Myślę, że lampka ostrzegawcza powinna się nam zapalić, jeżeli obserwujemy u siebie czy kogoś bliskiego, że telefon staje się nierozłącznym elementem codziennego funkcjonowania, a jego ewentualny brak wywołuje zmianę nastroju i zachowania. Idąc dalej, może pojawić się drażliwość, złość i poczucie bycia atakowanym czy niezrozumianym, kiedy ktoś z boku zwraca uwagę na nadmierną ilość korzystania z telefonu.

Uzależnienie od telefonu u dzieci

Uzależnienie od telefonu w swoich skutkach jest niebezpieczne zarówno dla dorosłych, jak i dzieci. Niestety, jeżeli chodzi o dzieci i nastolatki, znaczący negatywny wpływ nadmiarowego korzystania z telefonu ma, na rozwijające się w tym okresie rozwojowym, zdolności społeczne.

Uzależnione dzieci zaczynają rezygnować ze swojego hobby, aktywności fizycznych, rozrywek na rzecz korzystania z telefonu.

Nadużywanie korzystania z telefonu wpływa na zaburzenie rytmu dobowego, mogą pojawić się problemy ze spaniem, zmęczenie, zaniedbywanie obowiązków domowych oraz szkolnych. Mogą pojawić się gorsze wyniki w nauce.

Można zauważyć również u dzieci, które są uzależnione od telefonu, częste występowanie nieprzyjemnych emocji jak złość, rozdrażnienie, niepokój, lęk, zachowania agresywne.

Na naszym blogu powstał też wpis na temat – Uzależnienia wśród dzieci i młodzieży. Kiedy warto zgłosić się po pomoc?

Przyczyny uzależnienia od telefonu

Przyczyn uzależnienia od telefonu wśród dorosłych i dzieci może być wiele, nie jest to jedna lista, natomiast te najczęściej spotykane w gabinecie terapeutycznym to:

Nieprawidłowe wzorce – rodzice nadmiarowo używający telefonu.
Problemy z nawiązywaniem relacji rówieśniczych.
Wycofanie, nieśmiałość.
Lęk przed samotnością.
Łatwy i szybki dostęp do świata zewnętrznego.
Chęć zaimponowania innym.
Trudności z regulowaniem swoich emocji.
Ucieczka przed trudnościami realnego życia (np. stres w pracy, szkole).

Objawy uzależnienia od telefonu

Jeżeli podejrzewamy u siebie czy kogoś bliskiego uzależnienie od telefonu, warto zwrócić uwagę na następujące objawy:

Nierozstawanie się z telefonem, noszenie go cały czas przy sobie.
Odczuwanie niepokoju, rozdrażnienia kiedy telefon jest wyłączony lub nie możemy go używać w danym momencie.
Zmniejszanie (a z czasem zanik) realnych kontaktów z innymi ludźmi, unikanie spotkań, wycofywanie się z życia społecznego.
Nawet jak nie ma powodu – sięganie po telefon.
Nerwowe sprawdzanie telefonu.
Odczuwanie złości, lęku, frustracji, kiedy ktoś inny próbuje nam ograniczyć dostęp do korzystania z telefonu.
Brak kontroli czasu podczas korzystania z telefonu, zatracanie się w tej czynności.
Mimo podejmowanych prób ograniczania korzystania z telefonu – utrzymywanie się nadal problemu z nadmiernym korzystaniem z telefonu.

Skutki uzależnienia od telefonu

Obserwujemy negatywne skutki uzależnienia od telefonu zarówno dla zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Wśród nich mogą być min.:

Pogorszenie kontaktów ze znajomymi i rodziną.
Odczuwanie ciągłego przymusu korzystania z telefonu.
Pojawianie się częściej nieprzyjemnych emocji jak złość, rozdrażnienie, lęk, niepokój.
Zaniedbywanie odpoczynku, snu, odczuwanie coraz większego zmęczenia.
Rezygnacja z aktywności fizycznych, problemy z wagą.
Spadek samooceny.
Problemy z koncentracją i pamięcią.
Izolowanie się od innych.
U dzieci – problemy z nauką, trudność z utrzymaniem dłuższej uwagi na jednej czynności.
Łatwy dostęp do treści pornograficznych.

Jak leczyć uzależnienie od telefonu?

Ponieważ uzależnienie od telefonu nie pojawia się z dnia na dzień, jest to proces, podobnie jest z leczeniem, które wymaga czasu i jest stopniowe.

Najważniejsze jest zauważenie problemu, szczera rozmowa z osobą u której podejrzewamy wystąpienie uzależnienia. Pokazanie, że z tym problemem nie jest się samemu.

Jeżeli problem ten dotyczy dzieci i młodzieży, ważne jest aby rodzice wprowadzili normy czasowe, dotyczące korzystania z telefonu. Ważnym aspektem jest również pokazanie dziecku, co w czasie kiedy nie korzysta z telefonu, może robić – zachęcenie do rozwijania pasji, wspólnie spędzanie czasu w dzieckiem, zwiększenie aktywności fizycznej.

Nieleczone uzależnienie od telefonu niestety będzie się pogłębiać. Dlatego warto podjąć również kroki zwrócenia się o pomoc do specjalisty leczenia uzależnień. Terapeuta pomoże ustalić przyczyny pojawienia się uzależnienia oraz pomoże pokonać trudności związanych z wprowadzaniem zmian w życiu.

Skutecznie pomagamy w walce z uzależnieniem u dorosłych, jak i wśród dzieci i młodzieży. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Sensity

Umów online spotkanie z terapeutą

www.sensity.pl

Mąż zażywa narkotyki. Co mam robić w tej sytuacji?

12 października 2022/w Pytania do psychologa/Autor Katarzyna Późniewska

Witam, dowiedziałam się, że mój mąż zażywa narkotyki. Nie wiem, co dalej robić.

Odpowiedź psychologa

Pani Elizo,

domyślam się, że ta informacja wywołała w Pani różne uczucia: może szok, niedowierzanie, lęk. Czasem w takiej sytuacji można doświadczać sprzecznych uczuć, co też jest naturalne. Myślę, że jest Pani bardzo zaniepokojona i nie wie co powinna zrobić.

Krok pierwszy – rozmowa

Uważam, że po pierwsze warto porozmawiać z mężem o tym, co Pani widzi i że bardzo się niepokoi. Mam wrażenie, że ta sytuacja powoduje u Pani zmieszanie i dużo pytań, na które chciałaby Pani uzyskać odpowiedz. Może się to okazać bardzo trudne.

Kolejny aspekt to, czy używanie narkotyków przez Pani męża jest bezpieczne czy może jest to używanie środków psychoaktywnych szkodliwe albo też wskazujące na cechy uzależnienia. Zazwyczaj jest tak, kiedy szukamy pomocy dla bliskiej osoby to już przybiera to poziom uzależnienia a różne inne próby zmiany we własnym zakresie nie przyniosły oczekiwanego efektu.

Krok drugi – pomoc specjalisty

Pani Elizo warto byłoby spotkać się i porozmawiać, by psycholog mógł poznać więcej szczegółów z Pani, Państwa życia. Pomogłoby to lepiej zrozumieć Waszą obecną sytuację. Możemy również sprawdzić czy w Waszym małżeństwie występują trudności relacyjne w komunikowaniu się.

Zastanawiam się, czy rozmawiała Pani z mężem o tym i jak on to przyjął. Jeśli relacja nie jest bezpieczna, to może Pani odczuwać lęk. Myśleć, że nie jest dla męża ważna, i w ten sposób tłumaczyć jego zażywanie narkotyków.

Jeśli będzie Pani próbowała kontrolować sytuacje może w uczuciach męża pojawiać się również lęk wywołany przez Pani reakcję emocjonalną oraz nadkontrolę, której mąż może zupełnie nie zrozumieć. Dlatego będzie zamrażał się lub wycofywał. Czyli jedna osoba naciera: domaga się kontaktu, bliskości, upewnia się stale, czy jest ważna – na początku delikatnie, potem coraz bardziej agresywnie; a druga osoba zazwyczaj na lęk związany z tym samym reaguje wycofaniem się: wycisza emocje, tłumi je, co jednak działa jak płachta na byka na pierwszą. Tego typu „tańce” da się zaobserwować w wielu parach. Jednym z celów pracy terapeutycznej jest, by dana para zobaczyła, że obie strony się do tego przyczyniają, ale nie są swoimi wrogami. Dążymy podczas spotkania terapeutycznego do ukazania, co jest problemem i znalezienia przyczyn tego stanu rzeczy.

Dlaczego terapia par jest pomocna?

Jeśli podczas wspólnej rozmowy Pani z mężem, wypracowanie rozwiązania okaże się niemożliwe proponuję umówienie konsultacji z terapeutą par. W trakcie takiej konsultacji wspólnie z terapeutą pokażemy Państwu jak poprawić poziom komunikacji w związku, by pokonać trudną sytuację.

Niezbędna będzie również diagnoza, czyli określenie sposobu używania środków przed Pani męża. Tak jak napisałam wcześniej, czy jest to normalny poziom używania substancji czy jest to uzależnienia od narkotyków, które jest chorobą wymagającą terapii mającej na celu zatrzymanie zażywania.

Jeśli Pani mąż nie wyrazi zgody na terapie par mogę zaproponować Pani terapię indywidualną. Często skupienie na drugiej osobie powoduje, że nasze uczucia są pominięte i nie zaopiekowane. W terapii indywidualnej dowie się Pani więcej o możliwościach dla siebie, by uzyskać poczucie większego bezpieczeństwa, wsparcia i możliwości ochrony siebie. Zyska Pani także wiedzę, co dalej robić ponieważ scenariuszy wynikających z tej sytuacji może być wiele.

Pomagamy w walce z uzależnieniem. Prowadzimy również terapię dla osób współuzależnionych.

Sprawdź

Katarzyna Późniewska

Uzależnienia wśród dzieci i młodzieży. Kiedy warto zgłosić się do specjalisty?

19 września 2022/w Blog/Autor Katarzyna Późniewska

Rodzice w obecnych czasach zastanawiają się często, jaki jest optymalny czas, który dziecko może spędzać przed ekranem komputera czy smartfona. Wielu z nich analizuje, gdzie leży cienka granica pomiędzy rozrywką, a uzależnieniem od gier czy social mediów.

Strach rodziców przed nowymi technologiami nie pozwala zrozumieć dzisiejszej rzeczywistości młodych ludzi, w której relacje międzyludzkie w znacznej mierze przeniosły się do sieci. Zastanawiają się także, ile substancji psychoaktywnej jest dopuszczalne, a kiedy będzie to już uzależnienie.

Kiedy więc warto zgłosić się do specjalisty? Jakie objawy i zachowania powinny budzić niepokój? Jaką rolę odgrywają w tym rodzice i ich czas poświęcony na relacje z dzieckiem? Na te pytania postaram się odpowiedzieć w dalszej części tekstu. Zapraszam do lektury.

Czym jest uzależnienie?

Przybliżę na wstępie czym jest uzależnienie. Możemy wyodrębnić uzależnienie od substancji (alkohol, leki, narkotyki) oraz uzależnienie od zachowań (gry komputerowe). Zatem dziecko może uzależnić się zarówno od substancji, jak i behawioralnie.

Kryteria diagnostyczne – uzależnienia behawioralne

Kryteria diagnostyczne są takie same zarówno w stosunku do dorosłych, jak i dzieci oraz młodzieży. Światowa Organizacja Zdrowia uznała uzależnienie od gier wideo lub cyfrowych, za jednostkę chorobową dopiero w 2018 roku i włączyła ją do najnowszej wersji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych – ICD-11.

Uzależnienie od grania według definicji WHO charakteryzują:

ograniczona kontrola podczas grania;
przedkładanie gier ponad inne czynności życiowe czy zainteresowania;
kontynuowanie grania pomimo widocznych negatywnych skutków.

Przy czym, inaczej niż w amerykańskiej klasyfikacji, uzależnienie od grania może dotyczyć zarówno gier online (realizowanych przy wykorzystaniu Internetu) jak i gier offline.

Wymienione symptomy muszą utrzymywać się przynajmniej przez 12 miesięcy, aby zachowanie mogło być uznane za uzależnienie. Takie rozpoznanie może też być postawione w czasie krótszym niż wskazany, o ile nasilenie objawów jest bardzo poważne.

Kryteria diagnostyczne – uzależnienia od substancji

Jeśli chodzi o uzależnienie od substancji to zespół uzależnienia można zdiagnozować wyłącznie w przypadku, gdy w ostatnim roku wystąpiło 6 następujących objawów takich jak:

wzrost tolerancji na działanie danej substancji;
używanie danego środka z powodu odczuwania przymusu lub objawów odstawiennych;
występowanie objawów abstynencyjnych;
używanie środków pomimo wiadomości ich szkodliwego działania;
niemożność przerwania przyjmowania substancji, utrata kontroli nad dawkami oraz zaniedbywanie z powodu zażywania dotychczasowych zainteresowań.

Warto też wspomnieć, że pojawiają się tutaj pewne kruczki. Jeszcze przed czasem pandemii, Międzynarodowa Klasyfikacja Zdrowia WHO dopuszczała spędzanie 2 godzin codziennie przed ekranem i wszystko ponad to klasyfikowała jako uzależnienie. To oczywiście wskazywałoby na to, że większość dzieci i młodzieży jest uzależniona. Takie stwierdzenie nie jest prawidłowe, bo są jeszcze inne wytyczne, po których to stwierdzamy.

W związku z tym, aby prawidłowo zdiagnozować uzależnienie, musi wystąpić wiele różnych symptomów, o których wspomniałam wcześniej, a korzystanie z konkretnej czynności lub substancji to tylko jeden z nich.

Jakie objawy i zachowania powinny budzić niepokój?

Zauważmy także co jest istotniejsze, że za objawami stoi ważna jeśli nie ważniejsza geneza – dlaczego tak się dzieje? Niech przykładem będzie choroba jaką jest ospa. Kiedy na nią zachorujemy, możemy skupić się na wysypce lub zająć się tym, co jest jej przyczyną. W przypadku uzależnienia od substancji, powinniśmy odpowiedzieć sobie na pytania – dlaczego tak się stało? czy konkretnie czegoś komuś brakuje np. na poziomie potrzeb, że sięga po substancje lub traci kontrolę nad zachowaniem?

Wiedza na temat uzależnienia jest bardzo dynamiczna. Do niedawna uważano, że dziecko ucieka od czegoś w realnym życiu właśnie w świat wirtualny. Teraz wiemy, że dzieje się też tak, ale czasem młodzież chce być w czymś jeszcze bardziej lepsza, szybsza, sprawniejsza (przypomina to powiedzenie o wyścigu szczurów).

Problematyczne może być u nastolatków to kiedy zauważamy, że grają w gry by kreować siebie. A to jest sygnałem, że mogą siebie nie akceptować oraz kiedy mogą zrobić po prostu „off”, bo w życiu nie mogą wyłączyć czegoś, co idzie nie tak ale w grze można.

Idąc za specjalistami pamiętajmy, że przeciwieństwem do uzależnienia jest relacja. Kiedy dziecko się zmienia (co jest rozwojowe) ale jeśli nie chce z nami (rodzicami/opiekunami) o tym rozmawiać, to znaczy że coś w tej relacji pękło i może być bardzo niepokojące. Pamiętajmy też, że świat wirtualny nie jest już światem równoległym ale obecnym.

Kiedy udać się do specjalisty po pomoc?

Jeśli to co napisałam skłania Cię do wątpliwości, czy używanie substancji przez dziecko albo pewne zachowania przekraczają te granice, o których pisałam wyżej warto zgłosić się o pomoc do specjalisty, który poprzez proces terapeutyczny pomoże zdiagnozować problem. A kiedy będzie taka potrzeba poprowadzi młodego człowieka przez proces terapeutyczny, aby pomóc mu zrozumieć co jest genezą czynnikami powstania uzależnienia od środków psychoaktywnych czy zachowań.

Skutecznie pomagamy w walce z uzależnieniem wśród dzieci i młodzieży. Skontaktuj się z Nami!

Sprawdź

Katarzyna Późniewska

Jak żyć z mężem seksoholikiem?

23 maja 2022/w Pytania do psychologa/Autor Sensity

Podobne pytanie zadała nam p. Dominika, tutaj.

Witam serdecznie, mam poważny problem z mężem. Po ślubie jesteśmy niecałe dwa lata. Od początku nie widziałam, że jest w nim problem. Z perspektywy czasu, zdałam sobie sprawę, że mój mąż jest seksoholikiem, przynajmniej tak mi się wydaje. Już nie radzę sobie psychicznie, dlatego proszę a nawet błagam o pomoc.

Kiedy mąż często chciał się kochać, a ja czasem naprawdę albo nie miałam ochoty albo kiepsko się czułam, to mąż z braku seksu albo odmowy stawał się nerwowy. Czasem już zaciskałam zęby i dawałam mężowi, żeby nie był nerwowy. Doszło do sytuacji, że jeśli chciałam coś kupić albo pomóc synowi, to mąż żądał zapłaty seksem.

Obecnie po walce z nim o seks mąż kupił sobie zabawki i każe mi patrzeć jak bawi się nimi, ale dodam, że w kwestii seksu nadal jest to samo. Nie mam już ochoty kochać się z nim, bo zrobiło się to dla mnie ciężkie psychicznie. Nie wiem, co o tym myśleć. Mąż twierdzi, że to nie problem, jak mu mówię, że to jest nienaturalne. Bardzo proszę o pomoc.

Odpowiedź psychologa

Pani Marzeno,

porusza Pani istotny problem, który pojawił się w Pani relacji małżeńskiej. Przejawia się on w sferze intymnej, czynnościach seksualnych, natomiast wpływ może obejmować szerszy zasięg, w obszarze emocjonalnym, poznawczym, społecznym.

Seks ma istotne znaczenie dla związku. Jeśli partnerzy zaspokajają swoje potrzeby w tym zakresie, czują się bezpiecznie, stają się sobie bliżsi. Jednak poza zdrowym podejściem do seksu może wykształcić się w związku podejście niezdrowe, destrukcyjne.

Seksoholizm w małżeństwie

Uzależnienie od seksu obejmuje pewne spektrum seksualnych zachowań. W uzależnieniu ważna jest funkcja jaką odgrywa seks dla osoby uzależnionej. Pisze Pani, że obserwowała Pani u męża drażliwość, złość, kiedy nie miała Pani ochoty na współżycie. Odnosząc się do funkcji seksu, może on np. służyć u osoby uzależnionej do obniżenia napięcia związanego z odczuwanymi nieprzyjemnymi emocjami (np. lęk, złość), które pojawiły się jeszcze wcześniej, przed propozycją współżycia.

Może dochodzić również do poszukiwania u osoby uzależnionej od seksu kolejnych praktyk seksualnych, których nie akceptuje partnerka bądź czuje się przymuszana do uczestniczenia w takich praktykach. Napisała Pani o zakupieniu przez męża gadżetów erotycznych i przymusie z Pani strony oglądania tej formy zaspokajania potrzeb seksualnych męża.

Związek z seksoholikiem i problem współuzależnienia

W przypadku seksoholizmu występuje również zjawisko współuzależnienia – dokładnie takie samo jak przy innych rodzajach uzależnień, np. od alkoholu.

Mechanizmy współuzależnienia są te same, jak przy innych nałogach, natomiast problemem w przypadku seksoholizmu jest poczucie wstydu i niepewność, gdzie można udać się w poszukiwaniu pomocy – jak mówić o sprawach intymnych?

Wiele badań wskazało do tej pory, iż u partnerów osób uzależnionych od seksu widoczne jest zaniżone poczucie własnej wartości, lęk przed porzuceniem, który może przejawiać się również zgadzaniem się na zachowania, na które nie ma się ochoty.

Seksoholizm, jak każde uzależnienie wpływa nie tylko na osobę uzależnioną, ale również na partnera i na rodzinę. Oddziałuje na sferę emocjonalną i psychiczną, małżeństwo może przechodzić poważny kryzys.

Osoba uzależniona ma zaburzoną wizję związku oraz bliskich relacji. To z kolei wpływa na obraz siebie, poczucie winy i wstydu u partnera/ki.

Gdzie szukać pomocy?

Pani Marzeno, pierwszy ważny krok do znalezienia pomocy w Pani sytuacji właśnie Pani zrobiła, opisując w tym miejscu swój problem.

W przypadku seksoholizmu, jak i każdego innego uzależnienia, same chęci nie wystarczą aby sobie pomóc – tu wymagane jest leczenie.

Jak odczytuję, Pani małżeństwo znajduje się aktualnie w kryzysie, stąd zalecałabym rozpoczęcie wspólnie z mężem terapii małżeńskiej.

Ważne będzie rozpoznanie problemu i jego wpływu na związek. Związek z jednej strony potrzebuje wsparcia ze strony specjalisty, natomiast istotne jest aby osoba uzależniona zajęła się swoim problemem również w procesie indywidualnym.

W zależności od oceny sytuacji terapeuta może zaproponować również dla Pani wsparcie indywidualne, po to aby lepiej rozumieć swoje emocje, odbarczyć się z poczucia winy i całkowitej odpowiedzialności za związek, nauczyć się również dbać i troszczyć o siebie.

Trzymam mocno kciuki za podejmowanie kolejnych kroków przez Panią.

Skutecznie pomagamy w walce z uzależnieniem. Prowadzimy również terapię dla osób współuzależnionych.

Sprawdź

Sensity

Umów online spotkanie z terapeutą