Choroba Hashimoto a depresja
Przygotowując się do poniższego artykułu nasunął mi się na myśl zwrot, którego używam w pracy terapeutycznej: ciało i psychika są jak naczynie powiązane – wzajemnie na siebie oddziałują. Może tak być, że chorujące ciało wywoła skutki w samopoczuciu, reakcjach emocjonalnych danej osoby. W drugą stronę również obserwujemy podobną zależność – m.in. tak postrzegana jest psychosomatyka.
W tym artykule poruszę temat często spotykany wśród kobiet, jakim jest choroba Hashimoto oraz jej wpływ na rozwój depresji. Zapraszam do lektury.
Co to jest choroba Hashimoto?
Choroba Hashimoto inaczej nazywana jest limfocytowym zapaleniem gruczołu tarczowego. Jest ona zaliczana do tzw. chorób autoimmunologicznych, co oznacza że układ odpornościowy organizmu nie działa prawidłowo. Dochodzi do tzw. „atakowania samego siebie”. W przebiegu tej choroby przeciwciała atakują tarczycę, co powoduje jej stan zapalny. Ten z kolei może przyczynić się do niedoczynności tarczycy.
Choroba ta została pierwszy raz opisana w 1912 r. w Japonii przez doktora Hakaru Hashimoto. Obecnie choroba Hashimoto jest uznawana za najczęściej występującą chorobę autoimmunologiczną na świecie, oraz za najczęstszą przyczynę niedoczynności tarczycy w miejscach, w których występuje prawidłowa podaż jodu.
Szczyt zachorowania obserwuje się między 40. a 60. rokiem życia. Kobiety są narażone 8-krotnie wyższym ryzykiem zachorowania na chorobę Hashimoto niż mężczyźni.
Jak choroba Hashimoto wpływa na organizm?
Jeżeli chodzi o objawy choroby Hashimoto, obserwuje się m.in.:
- przyrost masy ciała;
- osłabienie, senność, ogólne spowolnienie;
- uczucie chłodu;
- zmiany skórne: sucha skóra, zimna, blada, zmniejszona potliwość;
- łamliwość i wypadanie włosów;
- osłabienie tętna, ciche tony serca;
- przewlekłe zaparcia.
Oprócz objawów fizycznych, mogą pojawić się również objawy psychiczne. Następuje obniżenie nastroju, mogą pojawić się wahania nastroju. Może pojawić się spadek energii, przewlekłe zmęczenie, osłabienie koncentracji i pamięci, apatia, obniżenie libido.
Czy Hashimoto wywołuje depresję?
Liczne badania udowodniły, że ryzyko rozwoju depresji w przebiegu przewlekłych chorób jest dużo większe chociażby z powodu codziennego zmagania się z chorobą. Badania potwierdziły również związek pomiędzy podwyższonym stanem przeciwciał przeciwtarczycowych a zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń depresyjnych.
Jeżeli przyjrzymy się przyczynom rozwoju depresji, kluczową rolę odgrywają zaburzenia na osi podwzgórze -przysadka – tarczyca oraz nieprawidłowe stężenia serotoniny w mózgu.
Hormony tarczycy odgrywają istotny wpływ na nasz układ nerwowy, m.in. na regulację funkcji neuroprzekaźników. W przebiegu choroby Hashimoto tworzy się stan zapalny w obrębie mózgu, w wyniku czego może zacząć rozwijać się depresja. Wyjaśnia to wpływ choroby Hashimoto na niedobór neuroprzekaźników, w tym serotoniny. Serotonina jest jednym z najważniejszych neuroprzekaźników w mózgu, odpowiedzialnym za kontrolę nastroju i samopoczucia, za procesy zasypiania, apetyt, libido. Zbyt mały poziom serotoniny prowadzi do depresji.
Jak leczyć depresję przy Hashimoto?
Należy pamiętać, że depresja jest chorobą, której nie można lekceważyć. Nieleczona będzie się pogłębiać i stanowić zagrożenie dla życia. W związku z tym rekomendowane jest leczenie kompleksowe depresji przy Hashimoto: łączenie leczenia farmakologicznego (właściwe dobranie leku przeciwdepresyjnego), psychoterapię oraz dietę i aktywność fizyczną.
Najpopularniejszymi lekami przeciwdepresyjnymi są leki z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, które powodują zwiększenie jej w organizmie.
Obok farmakologii, psychoterapia jest podstawowym sposobem leczenia depresji. W trakcie leczenia pacjent uczy się rozpoznawać myśli, które powodują obniżony nastrój (np. myśli katastroficzne), prowadzić dyskusje z tymi myślami, podważać ich słuszność.
Aktywność fizyczna w naturalny sposób zmienia chemię mózgu, ponieważ zaczynają się wydzielać neuroprzekaźniki odpowiedzialne za dobry nastrój. Badania pokazują, że regularne spacery, joga czy ćwiczenia aerobowe podnoszą poziom serotoniny w organizmie.
Promienie słoneczne mają również wpływ na nasz nastrój – ekspozycja na światło słoneczne zwiększa wydzielanie serotoniny. Dlatego tak ważna jest suplementacja wit. D3 w okresie jesienno-zimowym.
W przypadku diety należy zmniejszyć ilość spożywanych produktów przetworzonych oraz powodujących stany zapalne – m.in. pszenica, mleko, słodziki, wyroby cukiernicze. Z kolei warto zadbać o to, aby w diecie nie zabrakło produktów bogatych w witaminę B6, magnez, żelazo oraz kwasy omega-3.
Podsumowując – zarówno chorobę Hashimoto, jak i depresję można leczyć. Ważne, aby podjąć właściwe kroku w leczeniu, a szybciej pojawią się efekty i poprawa samopoczucia.
Miałam chorobę Hashimoto przez 4 lata. Miałam…i choć podobnie to nie możliwe już jej nie mam. A miałam z nią żyć do końca życia.
Każdy dzień z ta choroba był straszny zwłaszcza jak tabletki były źle dobrane.
Podobno choroba Hashimoto nie bierze się z nikad. Kto ma ta chorobę polecam: Hashimoto a totalna biologia :-)