Nie umiem cieszyć się życiem. Co mi jest?
Od około trzech lat nie potrafię cieszyć się życiem. Nie czuję smutku, radości. Przestałam również dbać o siebie. Zaczęłam bać się ludzi. Mam wrażenie, że wszyscy co chwila na mnie patrzą, mówią o mnie.
Nie potrafię również oceniać rzeczy, nie wiem jak mam to napisać, po prostu nie potrafię stwierdzić czy coś mi się podoba, czy lubię daną osobę. Nie mam apetytu, a moja samoocena sięga dna. Swoją przyszłość widzę w czarnych barwach. Czuję, że czeka mnie po prostu coś złego.
Wiem, że mam problem. Czy mogłabym na podstawie tych informacji dowiedzieć się, co mi jest? Nie mogę po prostu udać się do lekarza, ponieważ mam czternaście lat, w tym roku piętnaście. Jestem pewna, że moi rodzice się na to nie zgodzą. Byłabym bardzo wdzięczna za odpowiedź, z góry dziękuję.
Dzień dobry,
to bardzo dobra decyzja, że postanowiłaś szukać pomocy. Zawsze gdy przeżywamy jakieś problemy, powinniśmy dzielić się nimi z innymi. Czasami zwykła rozmowa, może okazać się rozwiązaniem trudnej sprawy. Bez względu na to czy mamy 14 lat czy 35 lat, gdy tylko coś nas martwi i niepokoi powinniśmy koniecznie o tym z kimś porozmawiać. Odbieranie przez nas otaczającego świata i wynikające z tego emocje są przeżywane przez nas zawsze bardzo subiektywnie. Dlatego też tak trudno w swojej własnej sprawie odszukać właściwego rozwiązania. Rozmawiając z innymi, nie powinniśmy się bać, że nasz problem jest zbyt błahy lub też zbyt trudny do zrozumienia. Im szybciej znajdziemy osobę w swoim gronie, z którą możemy porozmawiać tym lepiej.
Jeśli tak jak piszesz, przez długi czas nie potrafisz cieszyć się życiem, nie masz apetytu, widzisz przyszłość w czarnych barwach, masz niską samoocenę, to należy przypuszczać, że doświadczasz stanu depresyjnego. Naturalnie mogę tylko tak przypuszczać, ponieważ diagnozę może postawić specjalista (psychoterapeuta, psychiatra) po rozmowie z Tobą.
Dzieci i młodzież podobnie jak dorośli, mogą doświadczać zmian nastroju, które określamy jako depresję. Jeszcze do niedawna depresja u dzieci i młodzieży nie była zauważana. Błędnie sądzono, że młode osoby nie mają poważnych problemów. Teraz już wiemy, że jest inaczej, ponieważ dojrzewanie to wyjątkowy i trudny czas w rozwoju człowieka. Młode osoby, takie jak Ty są bardzo wrażliwe i odbierają świat intensywnie. Dlatego tak ważna jest rozmowa z zaufaną osoba dorosłą, która będzie mogła posłuchać o Twoich problemach. Mogą to być rodzice, członkowie Twojej rodziny, wychowawca klasy, pedagog lub psycholog szkolny. Ważne jest byś nie odkładała decyzji o rozmowie w nieskończoność. Być może sama rozmowa z zaufanym dorosłym już pozytywnie wpłynie na zmianę Twojego nastroju.
Wybierając osobę, z którą będziesz rozmawiać, upewnij się, że może ona poświęcić Ci czas na spokojną rozmowę. Ważne jest, abyś przekazała jej wszystkie istotne dla Ciebie sprawy. Dobrym pomysłem jest zapisanie wszystkiego na kartce, tak abyś była pewna, że o niczym nie zapomniałaś.
Napisałaś o swoich problemach, które tak jak wspominałem mogą świadczyć o tym, że masz depresję. Jeśli rzeczywiście tak jest, a to jak wspomniałem musi potwierdzić specjalista, nie musisz się z tego powodu martwić. Depresja jest chorobą, którą należy leczyć i jak większość chorób można skutecznie wyleczyć. Podobnie jak u dorosłych, objawami depresji u dzieci i młodzieży są: smutek i rezygnacja z zainteresowań i aktywności, które dotychczas sprawiały przyjemność, poczucie braku nadziei, brak sensu życia, nadmierne poczucie winy, niskie poczucie wartości, spadek apetytu, pesymistyczna wizja życia, trudności ze snem. Osoby, które doświadczają większości powyższych objawów z dużą intensywnością i przez dłuższy czas, powinny skonsultować się ze specjalistą (pedagogiem szkolnym, psychologiem, lekarzem psychiatrą).
Przy leczeniu depresji trzeba działać szybko i zdecydowanie, samo leczenie może jednak przybierać różne formy. Czasami wystarczy rozmowa z kimś bliskim, podzielenie się problemem, zainteresowanie i wsparcie od rodziców. Pomaga też, kiedy problem, który się zgłasza zostaje rozwiązany np. zmiana szkoły, zmiana trybu życia na mniej obciążający, rozwiązanie lub wyjaśnienie problemów rodzinnych, nieporozumień koleżeńskich.
Przy głębszej depresji, leczenie wymaga spotkań z psychoterapeutą lub przyjmowania leków zapisanych przez lekarza psychiatrę.
Bardzo Ci dziękuję za Twój list i liczę, że pomoże Ci w podjęciu dobrej decyzji.
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!