Czy będąc osobą dorosłą mogę doświadczać lęku separacyjnego?
Dzień dobry, mam 23 lata i mam wrażenie, że przeżywam lęk separacyjny względem mamy. Zdarzają się dni, kiedy po kilka godzin płaczę, bo dosłownie „chcę do mamy”. Wiem, że w ten sposób ujawnia się moje wewnętrzne dziecko. Jak sobie z tym poradzić? Obecnie biorę też leki – escitalopram i pregabalinę, jednak nadal często zdarzają się dni, kiedy nie potrafię nic robić tylko płakać.
Odpowiedź psychologa
Dzień dobry Pani Natalio,
gdybyśmy spotkały się w moim gabinecie, zapytałabym Panią czym się Pani zajmuje, czy jest Pani w jakimś związku, z kim Pani mieszka. Zapytałabym jeszcze o kilka innych rzeczy, aby mieć szerszy ogląd tego jak aktualnie wygląda Pani sytuacja życiowa.
Zapytałabym również z jakiego powodu przyjmuje Pani wspomniane leki. Mogę tylko wnioskować, że prawdopodobnie cierpi Pani na zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe lub zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Lęk separacyjny w okresie dzieciństwa
W tradycyjnej psychiatrii dokonuje się rozróżnienia między zaburzeniami emocjonalnymi specyficznymi dla dzieciństwa i okresu młodzieńczego a zaburzeniami nerwicowymi u dorosłych.
Tradycyjna psychiatria zakłada, że lęk przed separacją jest charakterystyczny dla dzieciństwa. Zaburzenie to rozpoczyna się zwykle między 2. a 5. r.ż., ale szczyt zachorowań przypada na 7.r.ż. Główną cechą tego zaburzenia jest nasilony lęk przed rozłąką z osobami, do których dziecko jest przywiązane. Dziecko przejawia nasilony lęk oraz niepokój przy próbach oddzielenia go od matki. Mogą temu towarzyszyć częste napady złości bez wyraźnej przyczyny lub podczas zostawiania dziecka w żłobku, przedszkolu, szkole lub podczas prób wychodzenia matki (rodzica) z domu. Dziecko może również ograniczać swoje wyjścia z domu, co doprowadza do regresu w kontaktach społecznych. Mogą temu towarzyszyć również obawy o rodziców („coś im się stanie”, „będą mieć wypadek samochodowy”) lub o siebie („zgubię się”). Bardzo często towarzyszą temu bóle wegetatywne: głowy, brzucha, nudności, itp.
Jak wygląda lęk separacyjny w wieku dorosłym?
Coraz częściej mówi się o tym, że również osoby dorosłe mogą przeżywać lęk separacyjny. Bardzo często ma on swój początek w dzieciństwie. Ponadto na wystąpienie lęku separacyjnego u dorosłych bardziej narażone są osoby, które cierpią m.in. na zaburzenia lękowe.
Lęk separacyjny w wieku dorosłym przejawia się odczuwaniem nadmiernego i nieadekwatnego do wieku oraz sytuacji lęku przed przebywaniem z dala od osób, z którymi osoba jest silnie związana emocjonalnie. Najważniejszą cechą tego zaburzenia w wieku dorosłym jest nadmierne zamartwianie się o bycie samotnym.
Wśród przyczyn tego zaburzenia wymienia się nagłą rozłąkę z bliska osobą, np. śmierć, pobyt w szpitalu, przeprowadzka. Wyjazd z domu na studia i rozwód to dwie najbardziej powszechne przyczyny lęku separacyjnego (choć może pojawić się również po innych znaczących wydarzeniach). Inną przyczyną może być nadopiekuńczość lub autorytarność jednego z rodziców.
Osoby dorosłe doświadczające silnego lęku separacyjnego często doświadczają objawów depresyjnych, nerwicowych i psychosomatycznych. Pojawia się niechęć do usamodzielnienia się, trudności w relacjach intymnych lub lęk przed rozłąką jeżeli osoba pozostaje w jakimś związku.
Psychoterapia – leczenie zaburzeń lękowych
Leki są skuteczne w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, jednak mogą okazać się niewystarczającym rozwiązaniem. Bardzo pomocne okazuje się połączenie farmakoterapii z psychoterapią (indywidualną lub grupową), podczas której można przepracować traumatyczne doświadczenia z przeszłości. Nauczyć się budowania relacji, które nie są symbiotyczne, oswajać swoją autonomię oraz nauczyć się jak myśleć bardziej elastycznie, aby odczuwać ulgę. Poprzez zmianę myślenia można poprawić swoje samopoczucie.
Gorąco Panią zachęcam do skorzystania z takiej formy pomocy.
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!