Jak poradzić sobie z trudnymi doświadczeniami z przeszłości?
Chciałabym dowiedzieć się jak radzić sobie z rozchwianiem emocjonalnym. Ostatnio nie radzę sobie z emocjami, mam już wszystkiego dość. Ciągle mam ochotę płakać albo wręcz na odwrót, śmiać się. Do banalnych, nieistotnych spraw podchodzę bardzo emocjonalnie. Znielubiłam ludzi, najchętniej siedziałabym sama w pokoju, z dala od innych. Mam za sobą kilka traumatycznych przeżyć, byłam gwałcona w dzieciństwie przez własnego brata, a miałam zaledwie 5 lat. Trwało to przez kilka lat. Do tej pory nikomu nie powiedziałam. Przez tyle lat trzymam to w sobie, a myślę o tym codziennie. Chciałabym zapomnieć i już żyć normalnie, ale nie potrafię. Straciłam rodziców. A byli dla mnie najważniejsi. Bardzo za nimi tęsknie. A z drugiej strony dosłownie nienawidzę ich za to, że mnie zostawili. Mam problemy z nauką, mimo, że kiedyś byłam jedną z lepszych uczennic. Zaczęłam kraść, właściwie uzależniłam się od tego. Mam już przez to problemy z prawem. Wiem, że to, że kradnę jest złe, ale nie mogę przestać, to już jest silniejsze ode mnie. Boję się, że w końcu wyrzucą mnie z uczelni. Ciągnie mnie do robienia złych rzeczy, do narkotyków. Coś dziwnego się ze mną dzieje. Na niczym już mi nie zależy. Proszę powiedzieć, jak mam postępować. Nie chcę tak żyć, bo wiem, że działam destruktywnie. Mimo tej świadomości, naprawdę nie wiem co robić, jak sobie z tym poradzić. Nie mam nikogo, z kim mogę o tym porozmawiać. Mam wrażenie, że nie powinnam nikomu o tym mówić, bo za chwilę ten ktoś odejdzie w swoją stronę, zajmie się na nowo swoimi sprawami, a ja zostanę znowu ze wszystkim sama. Proszę coś podpowiedzieć,
Ewa
Pani Ewo,
Wiele Pani w życiu doświadczyła – gwałty, śmierć rodziców, wszystkie te traumatyczne przeżycia wpływają na Pani obecne funkcjonowanie, budowanie relacji, postrzeganie siebie, innych ludzi, świata oraz Pani stan psychiczny. Gwałt jest bardzo traumatycznym zdarzeniem i wymaga przepracowania podczas psychoterapii. Bez takiej fachowej pomocy, negatywne konsekwencje mogą pojawiać się przez długi czas.
Chwiejność emocjonalna, o której Pani pisze, może być objawem wielu zaburzeń. Opisuje Pani również brak chęci do podejmowania działań, izolowanie się od innych osób, wzmożoną płaczliwość, problemy z koncentracją oraz chęć ucieczki od problemów w narkotyki– mogą to być objawy depresji. Kluczowe pytania to: Jak długo trwa u Pani taki stan? Czy występują inne objawy z grupy depresji? Czy mogą być inne przyczyny takiego stanu (np. problem z prawem-kradzieże)? Ważną kwestią jest również informacja dotycząca typu Pani osobowości.
W związku z tym warto skonsultować się z psychoterapeutą, który pomoże Pani uporać się z bolesnymi odczuciami, wspomnieniami, które powracają. Terapeuta zdiagnozuje co konkretnie się z Panią dzieje i czym ten stan jest spowodowany. Pomoc doświadczonej osoby pozwoli Pani ustabilizować samopoczucie, poradzić sobie z problemami oraz uzyskać wsparcie.
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!