Fobia społeczna, agorafobia, napady paniki. Jak przestać się bać?

Nic bardziej mylnego!

Taka postawa powoduje coraz większe wycofanie z życia towarzyskiego, kłopoty z zaliczeniem egzaminów, pracę poniżej kwalifikacji, utratę pracy, a w skrajnych przypadkach izolację społeczną oraz zamknięcie się w domu.

Bardzo częstą konsekwencją nieleczenia tego problemu jest depresja. I zwykle dopiero ona, zmusza do szukania pomocy. Jednak zaburzenia lękowe w połączeniu z depresją nie są już tak proste w leczeniu, jak mogłyby być, gdyby pacjent zgłosił się na terapię po pierwszym napadzie paniki lub zaraz po tym, jak zauważy, że lęk zaczyna utrudniać mu codzienne funkcjonowanie.

Dlaczego nie chcemy się leczyć?

Wielokrotnie zadawałam moim pacjentom pytanie, dlaczego czekają do ostatniej chwili, do momentu, kiedy czują, że lęk przypiera ich do muru? Najczęściej padającą odpowiedzią był wstyd. W naszym społeczeństwie panuje przekonanie, że jeśli inni dowiedzą się o naszych lękach to nas wyśmieją i odrzucą.

Podobne przekonania dotyczą wizyty u terapeuty: “Jeśli mu powiem, że:

• mam zawroty głowy, kiedy wchodzę do centrum handlowego,
• pocą mi się ręce, kiedy płacę przy kasie,
• chodzę pieszo, bo robi mi się słabo w tramwaju,
• nie mam pracy bo boję się pójść na rozmowę kwalifikacyjną

…… to przecież  mnie wyśmieje”.

Lęk jest nieprzyjemny, dlatego przed nim uciekamy. Ale nie da się przez całe życie go unikać, bo będzie się nasilał. Z lękiem trzeba się zmierzyć. Żeby to zrobić, trzeba go zrozumieć. Na początku może się to wydawać niewykonalne, ale w terapii często okazuje się banalne.